Ένα από τα πιο ωραία και συναρπαστικά από αγωνιστικής άποψης τουρνουά τελικής φάσης παγκοσμίου κυπέλλου της FIFA ολοκληρώθηκε την Κυριακή στο “Lusail Iconic Stadium” της Ντόχα με την κατάκτηση του τροπαίου από την Αργεντινή του Lionel Messi, του Angel Di Maria κλπ. Ο Νίκος Στρατής παρουσιάζει στο Kingsport.gr την οπτική του για την εξέλιξη της “albiceleste” και την δαιδαλώδη διαδρομή από την απαξίωση του 2018 στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό “everest” τέσσερα χρόνια αργότερα…
Χωρίς αμφιβολία γίναμε μάρτυρες του συγκλονιστικότερου και πλέον απρόβλεπτου τελικού του θεσμού σε ολόκληρη την ιστορία των παγκοσμίων κυπέλλων ή τουλάχιστον της σύγχρονης εποχής! Όποιες ενστάσεις και να έχουμε (και… πρέπει να έχουμε καθώς δεν έπρεπε ποτέ η διεθνής ομοσπονδία να δώσει τη διοργάνωση στο Κατάρ) μπορούμε να απομονώσουμε το αγωνιστικό σκέλος και να δεχτούμε ότι ήταν από τα καλύτερα και πιο απρόβλεπτα… ever! Κι ο Messi ήταν ο απόλυτος ‘‘leader‘‘ της πρωταθλήτριας πλέον “albiceleste” σε αυτή τη διοργάνωση με επτά γκολ (τα τέσσερα με πέναλτι) και τρεις ασίστ, συνολικά συμμετοχή σε 10 γκολ στο τουρνουά όσα και ο άλλος μεγάλος αστέρας της τελικής φάσης Kylian Mbappe (οκτώ γκολ , δύο ασίστ) που έγινε μόλις ο δεύτερος στην ιστορία που πετυχαίνει χατ τρικ σε τελικό μουντιάλ μετά τον Άγγλο παγκόσμιο πρωταθλητή του 1966 Geoff Hurst (Αγγλία – Δυτ. Γερμανία 4-2). Έτσι ο απόλυτος σταρ της “χώρας του ταγκό” την τελευταία 15ετία εκτός από πρωταθλητής κόσμου έγινε και ο μόνος που ψηφίστηκε ως ο πολυτιμότερος παίκτης του τουρνουά για δεύτερη φορά (πρώτη το 2014 που έχασε στον τελικό από τη Γερμανία).
Η Αργεντινή ανέδειξε και τον κορυφαίο τερματοφύλακα της διοργάνωσης (Emiliano Martinez) που ήταν ο πρωταγωνιστής σε δύο διαδικασίες πέναλτι καθώς πλην της απόκρουσης στο πέναλτι του Coman, προκάλεσε με τις γρήγορες αντιδράσεις και το μεγάλο ευέλικτο κορμί του την αστοχία του Tchouameni από τα έντεκα βήματα ενώ στη λήξη της παράτασης κάνει μία… επική επέμβαση στο πλασέ του Kolo Muani που πήγε να γυρίσει… τούμπα τον τελικό! Και μην ξεχνάμε φυσικά και την ανεπανάληπτη εμφάνιση του και στον προημιτελικό με την Ολλανδία όπου απέκρουσε δύο πέναλτι (Van Dijk, Berghuis) στέλνοντας την ομάδα στον ημιτελικό! Κορυφαίος νέος παίκτης της διοργάνωσης ο αμυντικός μέσος της Benfica Enzo Fernandez που έκανε εντυπωσιακό τουρνουά λίγο πριν κλείσει τα 22 του χρόνια! Στον τελικό ήταν κάτι παραπάνω από συγκλονιστικός έχοντας τις περισσότερες επαφές από οποιονδήποτε άλλον στο τερέν (118), επιτυχημένες πάσες (77) και αποτελεσματικά τάκλιν (10). Η τελευταία κατηγορία μάλιστα είναι ο καλύτερος απολογισμός τάκλιν μετά το 2006 και τα 15 του Gennaro Gattuso στον τελικό Ιταλία – Γαλλία !
Messi… record breaker!
Πρόκειται για το πιο παραγωγικό μουντιάλ της ιστορίας με 172 γκολ σπάζοντας τα ρεκόρ των 171 τέρματα που είχαν τα παγκόσμια κύπελλα του 1998 στη Γαλλία και του 2014 στη Βραζιλία. Ιστορία έγραψε ο Messi που είναι ο μόνος παίκτης στην ιστορία των μουντιάλ που έχει σκοράρει σε φάση ομίλων, φάση 16, προημιτελικό, ημιτελικό και πλέον και τελικό!. 0 35χρονος άσος της PSG έγινε και ρέκορντμαν συμμετοχών σε τελικές φάσεις μουντιάλ με 26 ματς έναντι 25 του Lothar Matthaus. Επίσης, έφτασε και τα… 26 γκολ συνολικά σε τελική φάση μουντιάλ (13) και Copa America (13), ξεπερνώντας τα… 25 του Βραζιλιάνου Ronaldo!
Θέλετε κι άλλο; Εμπλέκεται σε 20 γκολ (12 + 8 ασίστ) σε τελικές φάσεις μουντιάλ, κανείς δεν έχει περισσότερα! Record breaker, αλλά και… history maker παράλληλα, καθώς είναι και ο μόνος Νοτιοαμερικάνος που έχει σκοράρει σε τελικό παγκοσμίου κυπέλλου και τελικό UEFA Champions League ή πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης! Και για εκείνους που δεν θέλουν να μπαίνουν σε debate “Messi or Maradona?” διαβάστε κι αυτό: Μόνο δύο παίκτες στην ιστορία των τελικών φάσεων (από το 1966 που υπάρχουν διαθέσιμα στατιστικά) έχουν σημειώσει 5+ γκολ και έχουν δημιουργήσει 20+ ευκαιρίες σε μία μόνο διοργάνωση: Ναι! Καλά το μαντέψατε! Diego Maradona (1986) και Lionel Messi (2022)!
Ωρίμανση εν μέσω… μουντιάλ!
Η Αργεντινή για να φτάσει σε αυτή την κατάκτηση πέρασε από πολλά… επίπεδα δυσκολίας και εξέλιξης: Μπήκε στο τουρνουά με πολύ άγχος και χωρίς να έχει ισορροπία στη μεσαία γραμμή της. Με 4-2-3-1 και τους Di Maria, Messi, Papu Gomez τριάδα επιθετικών χαφ πίσω από τον… ντεφορμέ ’‘φουνταριστό‘‘ Lautaro Martinez. Η ομάδα του Scaloni έδειξε άνευρη και αιφνιδιασμένη από την πίεση και το αγωνιστικό θράσος των Σαουδαράβων και δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί κι αφού στο πρώτο μέρος είδε τρία γκολ της να ακυρώνονται με οριακά οφσάιντ! Η πίεση αυξήθηκε κατακόρυφα στον “must win” αγώνα της δεύτερης αγωνιστικής με το Μεξικό, όπoυ καθάρισε ο Messi, ανοίγοντας το σκορ με… σουτάρα! Διαφορετικής ομορφιάς γκολ το 2-0 του Enzo Fernandes στο παιχνίδι που ο νεαρός χαφ της Benfica έβαλε την… υπογραφή του και σιγά σιγά άρχισε να κερδίζει έδαφος στη διεκδίκηση της φανέλας του βασικού!
Από το παιχνίδι με την Πολωνία και μετά ο Lionel Scaloni άρχισε να παγιώνει μία ‘‘σταθερά‘‘ στη μεσαία γραμμή με την τριάδα Enzo Fernandez, Rodrigo De Paul (έκανε μεγάλο τουρνουά, πρώτος της Αργεντινής σε πάσες και σε χιλιόμετρα που κάλυψε στο γήπεδο), Alexis Mac Allister που έδεσε αμέσως μεταξύ της και θωράκισε το κέντρο της “albiceleste”. Έκτοτε η Αργεντινή είτε έπαιζε 3-4-3, είτε 4-3-3 είτε 4-4-2 (με τον Julian Alvarez της Manchester City να καθιερώνεται στην ενδεκάδα παίζοντας δίπλα στον Messi στα φορ) έμοιαζε πολύ σφιχτή, συμπαγής και ισορροπημένη με την παραπάνω τριάδα στη μεσαία γραμμή και πάνω σε αυτή στηρίχτηκε ώστε να προσφέρει στο Messi την αυτοπεποίθηση και τη σιγουριά που χρειαζόταν ο “Pugla” για να παρουσιαστεί πιο απελευθερωμένος και να ασχοληθεί απερίσπαστος με την επιθετική δημιουργία και το σκοράρισμα.
Στον τελικό ο παίκτης ‘‘κλειδί‘‘ ήταν ο Angel Di Maria! Ουκ ολίγες φορές οι συμπαίκτες του τον έβγαζαν με βαθιές μπαλιές, με γρήγορο passing game προς τα αριστερά σε φάση απομόνωσης και καταστάσεις ένας με έναν με τον αντίπαλο μπακ ή εξτρέμ (στη φάση του πέναλτι νίκησε στη μονομαχία τον Dembele, αποσπώντας την εσχάτη των ποινών που έφερε το 1-0 του Messi). Ο “Fideo” πιστός στη… συνήθεια του να σκοράρει σε μεγάλους τελικούς με την ‘‘albiceleste” (τελικός Ολυμπιακών αγώνων Πεκίνου 2008 από ασίστ Messi, 2021 τελικός Copa America, νικητήριο γκολ μέσα στο “Maracana”, κατέκτησε και το παγκόσμιο νέων 2005 στην Ολλανδία μαζί με τον Messi ) σημείωσε και το 2-0 μετά από την… τέλεια εκδηλωμένη αντεπίθεση της Αργεντινής (τρομερό ξεδίπλωμα χάρη στις τέλειες επαφές από Mac Allister και Messi) που είχε ‘‘κλειδώσει‘‘ τη Γαλλία στις μηδέν τελικές στο α’ μέρος! Αλλά και στο β’ ημίχρονο και μέχρι να αντικατασταθεί από τον Marcos Acuna, ήταν αναμφίβολα ο MVP της ομάδας του, καθώς ότι απειλητικό έβγαζε η ομάδα του Scaloni ήταν δική του δημιουργία από την αριστερή πλευρά! Δεν αποκλείεται ο 44χρονος Αργεντινός εκλέκτορας (νεαρότερος ηλικιακά προπονητής του τουρνουά και ο νεότερος που έχει κατακτήσει το τρόπαιο μετά το 1978 και τον 39χρονο τότε συμπατριώτη του Cesar Luis Menotti!) να βιάστηκε να τον αντικαταστήσει εφόσον έβλεπε ότι συνεχώς τον ένιωθε η Γαλλική άμυνα…
Πλέον δεν… Scaloni!
Να κλείσουμε την αναφορά μας στη νέα παγκόσμια πρωταθλήτρια με τον άνθρωπο που δημιούργησε τη… “Scaloneta”, όπως λένε οι συμπατριώτες του αυτή την ομάδα. Την… δική του Αργεντινή, αυτήν που παρέλαβε εν μέσω μιας καταστροφής και την μετέτρεψε σε πρωταθλήτρια Λατινικής Αμερικής και αργότερα πρωταθλήτρια κόσμου. Παράλληλα ο Lionel Scaloni μπήκε στο πάνθεον των πιο θρυλικών προπονητών της Λατινικής Αμερικής, καθώς μαζί με τους Βραζιλιάνους “legends” Mario Zagallo & Carlos Alberto Parreira είναι οι τρεις προπονητές που έχουν καταφέρει να πανηγυρίσουν κατάκτηση παγκοσμίου κυπέλλου και Copa America! Από βοηθός του Jorge Sampaoli στη Sevilla και εν συνεχεία στην Αργεντινή, όπου γεύτηκαν μαζί την παταγώδη αποτυχία στο προηγούμενο παγκόσμιο κύπελλο της Ρωσίας με μία ομάδα που δεν είχε σαφή κατεύθυνση, σχεδιασμό και αγωνιστικό προσανατολισμό, κατάφερε με πολλή δουλειά και υπομονή να χτίσει κάτι καλό και να πάρει τρεις τίτλους μέσα σε μία τριετία: Copa America μέσα στη Βραζιλία το 2021, να επικρατήσει στη Finalissima (3-0 την πρωταθλήτρια Ευρώπης Ιταλία στο Wembley) και τέλος τη μεγάλη κούπα που έλειπε από τη χώρα εδώ και 36 χρόνια (η δεύτερη μεγαλύτερη αναμονή από τίτλο σε τίτλο πρωταθλητή κόσμου μετά τα 44 χρόνια της Ιταλίας στο διάστημα 1938-1982!). Μεγάλη αναμονή θα μου πείτε οκ, αλλά στο τέλος νομίζω θα συμφωνήσετε πως… άξιζε τον κόπο!