Τρεις Έλληνες έχουν διεκδικήσει στον τελικό το δεύτερο σημαντικότερο τρόπαιο συλλόγων της “Γηραιάς Ηπείρου” χωρίς να καταφέρουν να το κατακτήσουν. Διαβάστε το μεγάλο αφιέρωμα του Kingsport.gr στην ιστορία του UEFA Cup/Europa League και τους Έλληνες με και… χωρίς εισαγωγικά που συμμετείχαν στον τελικό της διοργάνωσης. Γράφει ο Νίκος Στρατής…
H φετινή διοργάνωση του Europa League, παλιότερα γνωστή ως κύπελλο UEFA ολοκληρώνεται το βράδυ της Τετάρτης 31 Μαϊου στην “Puskás Aréna” της Βουδαπέστης με τις με τις Sevilla και Roma να διεκδικούν τον τίτλο. Έναν τίτλο που στο πρόσφατο παρελθόν έχουν διεκδικήσει στον τελικό τρεις Ελληνες διεθνείς ποδοσφαιριστές χωρίς τελικά να τα καταφέρουν. Ο Αλέξανδρος Τζιόλης το 2008-09 έγινε ο πρώτος Έλληνας που έχει αγωνιστεί σε τελικό της διοργάνωσης – έστω και μπαίνοντας αλλαγή στην παράταση – που ακόμα ήταν γνωστή ως UEFA Cup (τελευταία χρονιά που η διοργάνωση κύλησε με την συγκεκριμένη ονομασία καθώς η Ευρωπαϊκή ομοσπονδία είχε μόλις αποφασίσει να την μετονομάσει σε UEFA Europa League). Στο “Şükrü Saracoğlu Stadium” της Κωνσταντινούπολης η ανερχόμενη και …νεόπλουτη Ουκρανική Shakhtar Donetsk επικράτησε με 2-1 της Γερμανικής Werden Bremen η οποία αγωνιζόταν χωρίς τους τιμωρημένους Diego Ribas και Hugo Almeida (Mesut Ozil και Marcus Rosenberg τους αντικατέστησαν στις αρχικές επιλογές του Thomas Schaaf). Το γκολ του Βραζιλιάνου Jadson στην παράταση έδωσε τη νίκη στη Shakhtar του Ρουμάνου Mircea Lucescu (πατέρα του Razvan) ο οποίος πανηγύρισε τον μοναδικό Ευρωπαϊκό του τίτλο.
Για τη Werder αγωνίστηκε ο Αλέξανδρος Τζιόλης αντικαθιστώντας στην παράταση στη μεσαία γραμμή τον Peter Niemeyer. Στην αρχική ενδεκάδα των θριαμβευτών του τελικού Ουκρανών βρίσκονταν ο γνωστός μας Dmytro Chyhrynskyi (ΑΕΚ, Ιωνικός) καθώς και ο Ρουμάνος αριστερός μπακ Răzvan Raț (ΠΑΟΚ 2014-15) που είχε βγάλει μία φανταστική ασίστ στο 1-0 του Luiz Adriano για τη Shakhtar. Από την άλλη μεριά στο ρόστερ των Ουκρανών υπήρχε ο άλλοτε άσος των Ολυμπιακού, Αρη κλπ Nery Castillo μεταξύ του οποίου και της Shakhtar οι σχέσεις είχαν διαταραχτεί ανεπανόρθωτα (εξαιτίας της απροθυμίας του ίδιου κυρίως να προσαρμοστεί στο κλίμα της χώρας, άλλωστε δεν ήταν δική του επιθυμία να φύγει το καλοκαίρι του 2007 αλλά του τότε προέδρου του Ολυμπιακού Σωκράτη Κόκκαλη) που παρακολούθησε τον τελικό από την εξέδρα…
https://www.youtube.com/watch?v=-7Z2Vu4uimo
Burgos και… άτυχος “Mitrogol”
Χρειάστηκε να περάσουν εννέα ολόκληρα χρόνια προκειμένου να ξαναδούμε Έλληνα ποδοσφαιριστή να παίζει σε τελικό του Europa League και ο λόγος για το Atletico Madrid – Olympique de Marseille στις 16 Μαϊου 2018 στη Λυών. O Κώστας Μήτρογλου έχοντας αρχίσει την… κατιούσα στην καριέρα του, κατάφερνε οριακά την περίοδο 2017-18 να διατηρείται στο υψηλό επίπεδο, ‘‘παλεύοντας‘‘ με τον Γάλλο Valere Germain για τη θέση του βασικού ‘‘εννιαριού‘‘ στους ‘‘Φωκαείς‘‘ του Rudi Garcia. Ο Έλληνας φορ που είχε ταλαιπωρηθεί από τραυματισμό, μόλις που κατάφερε να προλάβει τον τελικό περνώντας επιτυχώς το τελευταίο “fitness test” στο “Parc Olympique” της Λυών την παραμονή του τελικού.
Η Atletico είχε… εκτάκτως στον πάγκο της τον πρώην προπονητή του Αρη Αργεντινό German Burgos, καθώς ο Clement Turpin είχε αποβάλει τον Diego Simeone με αιτία τις έντονες διαμαρτυρίες του “Cholo” στον πρώτο ημιτελικό με την Arsenal στο Λονδίνο. Η έμπειρη από τελικούς Ευρώπης Atletico δεν επηρεάστηκε από αυτό και πήρε εύκολα τη νίκη με 3-0 (δύο γκολ ο “man of the match” Griezmann που ο …θρύλος λέει ότι εκείνο το βράδυ αποφάσισε να …αναβάλει τη συμφωνημένη μεταγραφή του στη Barcelona η οποία πραγματοποιήθηκε ένα χρόνο αργότερα) με τη Marseille να μένει εκτός Champions League της νέας περιόδου καθώς για έναν βαθμό έχασε την 3η θέση του πρωταθλήματος (που λόγω “rebalancing” του UEFA Ranking τύγχανε να δίνει απευθείας θέση στους ομίλους!) από τηv …Olympique Lyonnais στης οποίας την έδρα έχανε τον εν λόγω τελικό! Τροπαιούχος με την Atletico εκείνο το βράδυ στη Λυών και ο μέχρι πρότινος άσος του Oλυμπιακού Κροάτης Sime Vrsaljko…
Ήττα “Sokratis” στον Αγγλικό… εμφύλιο
Ένα χρόνο αργότερα ήταν η χρονιά των Άγγλων. Και οι δύο Ευρωπαϊκοί τελικοί είχαν φιναλίστ ομάδες από την Premier League με την Arsenal του Σωκράτη Παπασταθόπουλου (βασικός) υπό τις οδηγίες του πολυνίκη για τον θεσμό προπονητή Unai Emery να διεκδικεί στο Ολυμπιακό Στάδιο του… Μπακού (επικρίθηκε αρκετά η UEFA για την παραπάνω επιλογή έδρας) το τρόπαιο του Europa από την Chelsea του Ιταλού Maurizio Sarri (Liverpool – Tottenham ήταν ο αντίστοιχος τελικός στο Champions League).
Η Arsenal ‘‘καιγόταν‘‘ για το τρόπαιο καθώς σε αντίθεση με την Chelsea (την οποία είχε νικήσει δύο χρόνια νωρίτερα σε τελικό FA Cup), η ομάδα των ‘‘κανονιέρηδων‘‘ δεν είχε εξασφαλίσει έξοδο στο Champions League της νέας περιόδου μέσω του εγχώριου πρωταθλήματος και μία κατάκτηση του Europa θα της έδινε το σχετικό εισιτήριο επιτρέποντας μάλιστα στην Αγγλία να έχει πέντε εκπροσώπους στους ομίλους του Champions League 2019-2020. Η σχετική κουβέντα …τελείωσε γρήγορα καθώς η Chelsea ήταν καταιγιστική στον τελικό και με τους Eden Hazard (MVP), Giroud, Emerson να πιάνουν εκπληκτική απόδοση και έτσι οι ‘‘μπλε‘‘ επικράτησαν με 4-1 (1-0 ημίχρονο, 3-0, 3-1, 4-1) απέναντι σε μία Arsenal που ναι μεν υπήρξε άτυχη επιθετικά αλλά ταυτόχρονα – ανεπίτρεπτα για Ευρωπαϊκό τελικό – ευάλωτη αμυντικά (ο Emeri έπαιζε με άμυνα τριών στόπερ) παρά την καλή παρουσία του “Sokratis” στο ματς.
https://www.youtube.com/watch?v=bXT7bajz5AA
Almeyda και Anigo!
Σε όλη αυτή τη 50ετη διαδρομή των τελικών της διοργάνωσης είτε με την τρέχουσα ονομασία είτε ως UEFA Cup, σημαντική ιστορία έχουν γράψει άνθρωποι που έχουν περάσει και από το ελληνικό πρωτάθλημα και αυτοί μόνο…λίγοι δεν είναι!
Ο προπονητής της ΑΕΚ Matias Almeyda αγωνίστηκε ως αλλαγή στον τελικό του κυπέλλου UEFA 1998 (η χρονιά που θεσπίστηκε ο μονός τελικός αντί για διπλός που ίσχυε ως τότε) στο “Parc des Princes” όπου η Inter του Luigi Simoni και του βραζιλιάνου Ronaldo (συν… Zanetti, Zamorano, Simeone, Djorkaeff κλπ!) επικράτησε άνετα 3-0 της Lazio η οποία τελείωσε τον αγώνα με δέκα παίκτες καθώς ο Almeyda στο 88′ αποβλήθηκε (είχε μπει αλλαγή στο 49′!) για ένα… Αργεντίνικο φάουλ στο Ronaldo! Στην ίδιο τελικό για τη θριαμβεύτρια Inter αγωνίστηκε βασικός ο Moedim Ze Elias που δύο χρόνια αργότερα φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακου. Από τον παγκο της Inter παρακολούθησε όλο το ματς ο Ουρουγουανός μετέπειτα άσος του Πανιωνίου Alvaro Recoba!
Το 2004 ένας ακόμα γνώριμος μας που κάθισε στον πάγκο ελληνικής ομάδας τη σεζόν που ολοκληρώθηκε οδήγησε τη Marseille των Drogba, Barthez κλπ στον τελικό κυπέλλου UEFA! O Jose Anigo από εκείνη τη σεζόν πρόσθεσε στο… βιογραφικό του προκρίσεις σε νοκ άουτ εις βάρος ‘‘μεγαθήριων‘‘ όπως Liverpool (φάση 16), Inter στον προημιτελικό και Newcastle του αειμνήστου Bobby Robson στον ημιτελικό. Στον τελικό του Γκέτεμποργκ πάντως έχασε σχετικά άνετα με 2-0 από την ανώτερη Valencia του Rafa Benitez που εκείνα τα χρόνια είχε καταφέρει να μπει ‘‘σφήνα‘‘ σε Real και Barcelona στις διεκδικήσεις τίτλων της La Liga!
“Txingurri” στο… παρά ένα!
Περίοπτη θέση σε αυτή τη λίστα των εμπλεκομένων με το ελληνικό ποδόσφαιρο που έγραψαν ιστορία στους τελικούς του κυπέλλου UEFA πρέπει να έχει ο παλιός προπονητής του Ολυμπιακού Ernesto Valverde που έχει… 2/2 σε χαμένους τελικούς της διοργάνωσης στα πέναλτι! Το 1988 ως επιθετικός της Espanyol του Javier Clemente (με γκολκίπερ τον “θρυλικό” Thomas N’Kono), γεύτηκε την… πικρή πλευρά της μοναδικής αγωνίας ενός ευρωπαϊκού τελικού, καθώς έχασε στα πέναλτι το τρόπαιο από τη Bayer Leverkusen του Erich Ribbeck που παρά την ήττα 3-0 στο “Sarria”, γύρισε το δεύτερο παιχνίδι και κατέκτησε τον μοναδικό της διεθνή τίτλο.
O Valverde γνώρισε την ίδια απογοήτευση και το 2007, αυτή τη φορά ως προπονητής της αγαπημένης του Espanyol. Μετα από ένα συγκλονιστικό τελικό “Hampden Park” της Γλασκώβης που τελείωσε ισόπαλος 2-2 στην παράταση (γκολ από Albert Riera, βασικός και ο ‘‘κόφτης‘‘ Moises Hurtado, αμφότεροι πρωταθλητές Ελλάδος 2010-11 με τον Ολυμπιακό του Valverde), η Sevilla με ήρωα τον γκολκίπερ Andres Palop στη διαδικασία από τα έντεκα βήματα, έκανε το “back to back” κερδίζοντας το δεύτερο από τα έξι (!) τρόπαια που διαθέτει.
Αξιοσημείωτο πρόσωπο στη διοργάνωση και ο Γερμανός Georg Kessler (στον πάγκο του Ολυμπιακού το 1984-85) που έχασε δύο τελικούς κυπέλλου UEFA. Το 1981 στον πάγκο της Ολλανδικής AZ 67 (Alkmaar) που ηττηθηκε από την Ipswich του Bobby Robson (0-3, 4-2, στη νικηφόρα ρεβάνς το σκορ άνοιξε ο άλλοτε φορ του Ολυμπιακού διεθνής Αυστριακός Kurt Welzl που δεν ‘‘έπιασε‘‘ στους Πειραιώτες) και το 1986 πάλι ως αουτσάιντερ στον πάγκο της FC Köln απέναντι στην κυρίαρχο εκείνη τη διετία στη διοργάνωση Real Madrid (1-5 στη Μαδρίτη, νίκη 2-0 στη Κολωνία) του Luis Molowny και των Michel (δύο προπονητικές θητείες στον Ολυμπιακό) και φυσικά τον ηγέτη της ομάδας, τον “γύπα” Emilio Butragueño!
Malesani τροπαιούχος, “σοκ” Peseiro, Maresca MVP!
Το 1999 στη Μόσχα η Parma του Alberto Malesani (στον πάγκο του ΠΑΟ 2004-05) νίκησε εύκολα 3-0 τη Marseille του Roland Courbis (μικρή συμμετοχή στον μεγάλο Ολυμπιακό του Νίκου Γουλανδρή το 1973-74) με τον άλλοτε τεχνικό διευθυντή των Πειραιωτών Pierre Issa (έπαιξε και ΟΦΗ, Ιωνικό) να αγωνίζεται για τους Γάλλους. Με προπονητή Jose Peseiro και βασικό στόπερ το Νιγηριανό Joseph Enakarhire (αμφότεροι στον ΠΑΟ το 2007-08) η Sporting έχασε μέσα στην έδρα της (“Jose Alvalade”) με 3-1 τον τελικό του 2005 από την CSKA Moscow ενώ ένα χρόνο μετά (2006) ο πρώην χαφ του Ολυμπιακού Enzo Maresca ήταν ο άξιος MVP της Sevilla του Juante Ramos που διέσυρε 4-0 τη Middlesbrough του Steve McLaren με τον Ιταλό να σημειώνει δύο γκολ! Βασικός για τους νικητές και ο Αργεντινός σταρ Javier Saviola που έφτασε με τον Ολυμπιακό του Michel στους 16 του Champions League το 2013-14. Ήταν μόλις το πρώτο από τα έξι (!) τρόπαια που κατέχει πλέον η πολυνίκης και φετινή διεκδικήτρια Sevilla!
Ηττημένος στον τελικό του 2002 (Feyenoord – BVB Dortmund 3-2 στο Ρότερνταμ) ο άλλοτε φορ του Αρη διεθνής Βραζιλιάνος Marcio Amoroso, το ίδιο και ο Πορτογάλος πρώην άσος του ΠΑΟ Paulo Sousa με τη φανέλα της Juventus κόντρα στην Parma του Nevio Scala το 1995 (0-1, 1-1). Δύο τρόπαια (2010, 2012) κατέκτησε με τη φανέλα της Atletico Madrid o Βραζιλιάνος Paulo Assuncao (AEK 2004-05). Οι πρώην παίκτες του ΠΑΟΚ Leo Mattos και Yevgen Shakhov (ο δεύτερος και της ΑΕΚ) έχασαν από (ποια άλλη;) τη Sevilla το κύπελλο στη Βαρσοβία το 2015 με τους Ανδαλουσιάνους να επικρατούν 3-2 με βασικό δεξί μπακ τον …οργιάζοντα εκείνη τη σεζόν Aleix Vidal που πριν κλείσει τα 20 του χρόνια είχε φορέσει τη φανέλα του Πανθρακικού! Ο Πορτογάλος Goncalo Paciencia (γιος του προπονητή της φιναλίστ του 2011 Braga, Domingos Paciencia) που το 2014-15 πέρασε από τον Ολυμπιακό, πανηγύρισε πέρσι από τον πάγκο τη νίκη της Eindracht Frankfurt στα πέναλτι επί της Glascow Rangers…
https://www.youtube.com/watch?v=BarQc-trVAQ
“Ερυθρόλευκο”… παρεάκι!
Το 2011 ο πρώην χαφ του Ολυμπιακού Fernando Beluschi (μπήκε αλλαγή στο 73’) κατέκτησε με την Porto του Villas Boas το κύπελλο στον Πορτογαλικό εμφύλιο του Δουβλίνου κόντρα στην Sporting Braga με την οποία δεν αγωνίστηκε ο ‘‘παγκίτης‘‘ και πρώην ‘‘ερυθρόλευκος‘‘ Leandro Salino! Κι άλλος …πρώην στη λίστα και μάλιστα με γκολ: Ο Παραγουανός Oscar Cardozo ισοφάρισε με πέναλτι για τη Benfica στον τελικό του 2013 στο Αμστερνταμ κόντρα στην τελικά νικήτρια του τελικού Chelsea (νικητήριο 2-1 με κεφαλιά Branislav Ivanovic στο φινάλε!) με το Γερμανό Marco Marin που έπαιξε κι αυτός στον Ολυμπιακό (2016 – 2018) να πανηγυρίζει από τον …πάγκο! Ένα χρόνο μετά o Marin πάλι …νίκησε στα πέναλτι τον Cardozo (!) στο Τορίνο αυτή τη φορά αγωνιζόμενος για περίπου 12’ με τη φανέλα της θριαμβεύτριας Sevilla (2014, το πρώτο από τα τρία σερί κύπελλα των Ανδαλουσιάνων επι εποχής Unai Emeri). Ο Παραγουανός μπήκε στο τερέν στην παράταση για τη (“χτυπημένη” από την περίφημη …κατάρα του Bela Guttmann!) Benfica όπως και ο Diogo Figueiras (Ολυμπιακός 2016-18!) για τους νικητές.
To… δεύτερο “χέρι του Θεού”!
Το 1989 η Ελλάδα έμελλε να ακουστεί στην Ευρώπη εξαιτίας της παρουσίας του παλιού διεθνή διαιτητή Μάκη Γερμανάκου στον πρώτο τελικό του κυπέλλου UEFA ανάμεσα στη Napoli του Diego Maradona και την VfB Stuttgart των Klinsmann, Katanec αλλά και του Ολλανδού Arie Haan (ως παίκτης ήταν μέλος του μεγάλου Ajax και της εθνικής Ολλανδίας του “total voetbal” στα ‘70s) ο οποίος πραγματοποίησε δύο θητείες στον πάγκο του ΠΑΟΚ στη δεκαετία του ’90. Παρά την γενικά καλή παρουσία του Έλληνα διαιτητή, οι Γερμανοί δίκαια διαμαρτυρήθηκαν έντονα για ένα νέο … ‘‘χέρι του Θεού‘‘ Maradona στη φάση που οι “partenopei” κέρδισαν το πέναλτι της ισοφάρισης προτού νικήσουν τελικά τον πρώτο τελικό του “San Paolo” με 2-1 και στη συνέχεια με την ισοπαλία 3-3 σε ένα εντυπωσιακό επαναληπτικό τελικό στη Στουτγκάρδη ‘‘σφραγίσουν‘‘ τον μοναδικό επίσημο διεθνή τους τίτλο.
Δυο χρόνια νωρίτερα η σουηδική IFC Goteborg ήταν το μεγάλο φαβορί στον διπλό τελικό απέναντι στη Σκωτσέζικη Dundee United (η οποία ωστόσο για να φτάσει στον τελικό “εκτροχίασε” Barcelona, Borussia Mönchengladbach κλπ!). Η Goteborg στον προημιτελικό είχε αποκλείσει τo φαβορί της διοργάνωσης Inter του Trapattoni (Rummenigge, Tardeli, Passarella κλπ) με το εκτός έδρας γκολ του Stefan Peterson! Ο μετέπειτα άσος του Ajax, σκόραρε και στον πρώτο τελικό (1-0 στο Ullevi) ενώ το 1-1 της ρεβάνς στο “Tannadice Park” έδινε το δεύτερο κύπελλο UEFA στην ίδια δεκαετία στη “Blavitt”! Προπονητής ήταν ο… χαμηλών τόνων Gunder Bengtsson που ένα χρόνο αργότερα ήρθε στον Παναθηναϊκό (1988-89) ενώ το ’96 πέρασε και από τον ΠΑΟΚ.
Γερμανική κυριαρχία
Ιστορικοί για το θεσμό και οι διπλοί τελικοί της περιόδου 1979-80 κατά την οποία κυριάρχησαν οι γερμανικές ομάδες. Πέντε στις οκτώ των προημιτελικων ήταν σύλλογοι της Bundesliga από τις οποίες προέκυψαν και οι τέσσερις των ημιτελικών! Η Eindracht Frankfurt του Friedel Rausch (που το 1983-84 ως προπονητής του Ηρακλή παρουσίασε μια από τις πιο θεαματικές ομάδες που έχουμε δει στην Ελλάδα τερματιζοντας με το “Γηραιό” στη 3η θέση του πρωταθλήματος) στον ημιτελικό διέλυσε τη Bayern με 5-1 (!) ανατρέποντας στην παράταση το φαινομενικά απαγορευτικό για όνειρα 2-0 που είχε χάσει στο πρώτο ματς του Μονάχου. Στον άλλο ημιτελικό η νικήτρια της προηγούμενης σεζον Borussia Mönchengladbach του Jupp Heynckes (πρώτη του σεζόν ως πρώτος προπονητής) επίσης πετύχαινε ανατροπή στη ρεβάνς (1-2, 2-0) απέναντι στη VfB Stuttgart περνώντας στον τελικό. Η Eindracht ήταν πάντως εκείνη που συνολικά στα δύο ματς των τελικών παρουσιάστηκε πιο… “διψασμένη” από την αντίπαλο της και με τον κανόνα των εκτός έδρας γκολ (2-3, 1-0) κατέκτησε το τρόπαιο, σημειώνοντας το “χρυσό” καθοριστικό γκολ της ρεβάνς μόλις δέκα λεπτά πριν το τελος με τον 20χρονο Fred Schaub.
Αυτός ήταν ο δεύτερος σερί τελικός της Borussia καθώς το 1979 τα ‘‘πουλάρια‘‘ στην τελευταία σεζόν του μεγάλου Udo Lattek στον πάγκο (με βοηθό τον Heynckes) κατέκτησαν το τρόπαιο απέναντι στους Γιουγκοσλάβους του Ερυθρού Αστέρα: Ισοπαλία 1-1 στο Βελιγράδι με τον άλλοτε άσο του Ολυμπιακού Milos Sestic να ανοίγει το σκορ, και νίκη για τους Γερμανούς στο “Rheinstadion” με σκόρερ το Δανό Alan Simonsen (νικητής ‘‘χρυσής μπάλας‘‘ 1977) με πέναλτι. Προπονητής του Ερυθρού Αστέρα, ο μεγάλος Branco Stankovic που το 1971 είχε οδηγήσει την ΑΕΚ στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Ελλάδας και το 1968-69 στους οκτώ του κυπέλλου πρωταθλητριών (μακροβιότερος προπονητής της Ένωσης μετά τον Dusan Bajevic) ενώ εργάστηκε και σε ΠΑΟΚ και Αρη.
Ολλανδική χαρά και… χούλιγκανς!
Τελευταίος μας… σταθμός είναι ένας από τους πρώτους τελικούς κυπέλλου UEFA της ιστορίας. Το 1971-72 η UEFA εγκαινιάζει τη νέα της διοργάνωση το UEFA Cup που αντικατέστησε το κύπελλο Εκθέσεων (Inter–Cities Fairs Cup) το οποίο δε διεξαγόταν από την οργανωτική ευθύνη της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Έτσι μετά τις βρετανικές κατακτήσεις στις δύο πρώτες διοργανώσεις (’72 Tottenham, ’73 Liverpool) την περίοδο 1973-74 στον τελικό του κυπέλλου UEFA φτάνουν η Ολλανδική Feyenoord (σε μία εποχή πλήρους άνθισης του ποδοσφαίρου της χώρας με τον Ajax να έχει κυριαρχήσει στο πρωταθλητριών και η εθνική να παίζει τελικό μουντιάλ) και η Αγγλική Tottenham του “θρυλικού” Billy Nicholson . Οι Ολλανδοί του ‘‘τακτικιστή‘‘ τεχνικού Wiel Coerver με συνολικό σκορ 4-2 (2-2 εκτός, 2-0 εντός) κατακτούν άλλο ένα τρόπαιο (η Feyenoord ήταν η πρώτη Ολλανδική ομάδα που κατέκτησε κύπελλο πρωταθλητριών το 1970) με αστέρια τα στελέχη της εθνικής Wim Van Hanegem, Rijsbergen, Wim Jansen, Rinus Israël κλπ.
O ηγετικός αμυντικός Rinus Israël μάλιστα που ως προπονητής πέρασε και από τον ΠΑΟΚ τη σεζόν 1988-89 (κόντραρε στα ίσα τη Napoli στην πορεία των Ιταλών για την κατάκτηση του τροπαίου) ήταν ο αρχηγός που σήκωσε το τρόπαιο του κυπέλλου UEFA για την Feyenoord, την πρώτη Ολλανδική ομάδα που κατέκτησε κύπελλο πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης (1970). O επαναληπτικός τελικός του “De Kuip” πάντως αμαυρώθηκε και από τους Αγγλους χούλιγκανς που δημιούργησαν επεισόδια στο Ρότερνταμ με την Ολλανδική αστυνομία να πραγματοποιεί τουλάχιστον 50 συλλήψεις σε ένα από τα πρώτα φαινόμενα οπαδικής βίας στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο στη δεκαετία του ’70.