Τελικός Champions League ανάμεσα σε Μπορούσια Ντόρτμουντ και Ρεάλ Μαδρίτης και το Kingsport.gr παρουσιάζει το αποψινό ματς (1/6) και την ιστορία της διοργάνωσης.
Μπορούσια Ντόρτμουντ και Ρεάλ Μαδρίτης διεκδικούν απόψε (1/6, 22:00) στο «Γουέμπλεϊ» του Λονδίνου το τρόπαιο του Champions League και το Kingsport.gr κάνει μια αναδρομή στην ιστορία της διοργάνωσης.
Από τη μία η Μπορούσια Ντόρτμουντ διεκδικεί τον δεύτερο τίτλο της στον τρίτο τελικό της, ενώ θα είναι ο πρώτος του προπονητή της, Έντιν Τέρζιτς.
Από την άλλη, η πολυνίκης του θεσμού Ρεάλ Μαδρίτης, που διεκδικεί τον 15ο τίτλο της, στον 18ο τελικό της. Ο τεχνικός της «Βασίλισσας», Κάρλο Αντσελότι, που είναι επίσης ο πολυνίκης προπονητής, θα διεκδικήσει την 5η «κούπα με τα μεγάλα αυτιά», την οποία μάλιστα έχει κατακτήσει δύο επιπλέον φορές ως ποδοσφαιριστής.
Ο αγώνας θα διεξαχθεί στο «Γουέμπλεϊ» του Λονδίνου, με το θρυλικό γήπεδο να φιλοξενεί για όγδοη φορά τον μεγάλο τελικό, μετά από εκείνους του 1963, 1968, 1971, 1978, 1992 (παλιό Γουέμπλεϊ), 2011, 2013 (νέο Γουέμπλεϊ).
Μπορούσια Ντόρτμουντ…
Η Μπορούσια Ντόρτμουντ θα παίξει για τρίτη φορά σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ (και έκτο ευρωπαϊκό τελικό συνολικά), διεκδικώντας το δεύτερό της τρόπαιο (και τρίτο συνολικά). Αγωνίστηκε για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό τελικό το 1966 σε εκείνον του Κυπέλλου Κυπελλούχων, όπου και το κατέκτησε απέναντι στη Λίβερπουλ με 2-1 στη Γλασκώβη. Στη συνέχεια έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 1993, όπου το έχασε από τη Γιουβέντους σε διπλό τελικό (ήττα 1-3 στη Γερμανία και 3-0 στην Ιταλία). Απέναντι στη «Γηραιά Κυρία» έπαιξε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 1997 στο Μόναχο, όπου νίκησε με 3-1 και το κατέκτησε. Το 2002 αγωνίστηκε στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, όπου ηττήθηκε από την Φέγενορντ (στην έδρα της ολλανδικής ομάδας στο Ρότερνταμ) με 3-2. Τελευταίος τελικός της πριν τον αποψινό, ήταν εκείνος του Τσάμπιονς Λιγκ το 2013, όπως και τώρα στο Γουέμπλεϊ, όπου ηττήθηκε με 2-1 από τη Μπάγερν Μονάχου.
Στη Γερμανία έχει κατακτήσει οκτώ πρωταθλήματα (1956, 1957, 1963, 1995, 1996, 2002, 2011, 2012), πέντε κύπελλα (1965, 1989, 2012, 3017, 2021) και έξι Σούπερ Καπ (1989, 1995, 1996, 2013, 2014, 2019). Ενώ έχει και ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο (1997).
Στην πορεία της ως τον τελικό, οι Βεστφαλοί τερμάτισαν 1οι στον όμιλό τους, αντιμετωπίζοντας την Παρί Σεν Ζερμέν (ήττα 2-0 εκτός, ισοπαλία 1-1 εντός), τη Μίλαν (ισοπαλία 0-0 εντός, νίκη 1-3 εκτός) και τη Νιούκαστλ (δύο νίκες 0-1 εκτός, 2-0 εντός). Στους «16» απέκλεισε την Αϊντχόφεν (ισοπαλία 1-1 εκτός, νίκη 2-0 εντός), στα προημιτελικά την Ατλέτικο Μαδρίτης (ήττα 2-1 εκτός, νίκη 4-2 εντός), ενώ στα ημιτελικά συνάντησε ξανά την Παρί Σεν Ζερμέν όπου την απέκλεισε με δύο νίκες (1-0 σε Ντόρτμουντ και Παρίσι).
Για τον αποψινό τελικό, ο Έντιν Τέρζιτς αναμένεται να ξεκινήσει με τους Κόμπελ, Ρίερσον, Χούμελς, Σλότερμπεκ, Μάατσεν, Καν, Σάμπιτσερ, Αντεγέμι, Μπραντ, Σάντσο, Φούλκρουγκ.
…εναντίον Ρεάλ Μαδρίτης
Η Ρεάλ Μαδρίτης αποτελεί την πολυνίκη του θεσμού. Θα αγωνιστεί στον 18ο τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ (και 22ο συνολικά) και θα διεκδικήσει το 15ο τρόπαιό της (και 17ο συνολικά). Η αρχή έγινε με 5 συνεχόμενες κατακτήσεις στους ισάριθμους πρώτους τελικούς της διοργάνωσης. Το 1956 με 4-3 επί της Ρεμς στο Παρίσι, το 1957 2-0 επί της Φιορεντίνα στη Μαδρίτη, το 1958 με 3-2 επί της Μίλαν στις Βρυξέλλες, το 1959 με 2-0 τη Ρεμς στη Στουτγάρδη και το 1960 με 7-3 επί της Άιντραχτ Φρανκφούρτης στη Γλασκώβη. Ακολούθησαν οι χαμένοι τελικοί του 1962 με 5-3 από τη Μπενφίκα στο Άμστερνταμ και του 1964 με 3-1 από την Ίντερ στη Βιέννη. Στη συνέχεια ξανά κατάκτηση το 1966 με 2-1 επί της Παρτιζάν Βελιγραδίου στις Βρυξέλλες. Επόμενη παρουσία της σε τελικό ήταν το 1981 όπου ηττήθηκε με 1-0 από τη Λίβερπουλ στο Παρίσι. Και όλες οι επόμενες παρουσίες της συνοδεύτηκαν από κατακτήσεις. Το 1998 με 1-0 επί της Γιουβέντους στο Άμστερνταμ, το 2000 με 3-0 επί της Βαλένθια στο Παρίσι, το 2002 με 2-1 επί της Λεβερκούζεν στη Γλασκώβη, το 2014 με 4-1 (στην παράταση) επί της Ατλέτικο Μαδρίτης στη Λισαβόνα, το 2016 με 5-3 στα πέναλτι (1-1 ο κανονικός αγώνας) πάλι επί της Ατλέτικο Μαδρίτης στο Μιλάνο, το 2017 με 4-1 επί της Γιουβέντους στο Κάρντιφ, το 2018 με 3-1 επί της Λίβερπουλ στο Κίεβο και το 2022 με 1-0 πάλι επί της Λίβερπουλ στο Παρίσι.
Έχει επίσης κατακτήσει δύο Κύπελλα ΟΥΕΦΑ, το 1985 επί της Βιντεότον (Νίκη 3-0 στην Ουγγαρία, ήττα 1-0 στην Ισπανία) και το 1986 επί της Κολωνίας (νίκη 5-1 στην Ισπανία, ήττα 2-0 στη Γερμανία). Και έχει και δύο χαμένους τελικούς Κυπέλλου Κυπελλούχων, το 1971 από την Τσέλσι με 2-1 στο Στάδιο Καραϊσκάκη (ήταν επαναληπτικός, καθώς το πρώτο παιχνίδι είχε λήξει 1-1 και δεν υπήρχαν πέναλτι) και το 1983 με 2-1 από την Αμπερντίν στο Γκέτεμποργκ.
Στην Ισπανία έχει κατακτήσει 36 πρωταθλήματα (1932, 1932, 1933, 1954, 1955, 1957, 1958, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1967, 1968, 1969, 1972, 1975, 1976, 1978, 1979, 1980, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008, 2012, 2017, 2020, 2022, 2024), 20 κύπελλα (1905, 1906, 1907, 1908, 1917, 1934, 1936, 1946, 1947, 1962, 1970, 1974, 1975, 1980, 1982, 1989, 1993, 2011, 2014, 2023) και 13 Σούπερ Καπ (1988, 1989, 1990, 1993, 1997, 2001, 2003, 2008, 2012, 2017, 2020, 2022, 2024). Επίσης έχει 5 ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ (2002, 2014, 2016, 2017, 2022) και 5 Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων (2014, 2016, 2017, 2018, 2022).
Στην πορεία της ως τον τελικό, οι Μαδριλένοι τερμάτισαν 1οι στον όμιλό τους, κάνοντας το απόλυτο των νικών. Έπαιξαν απέναντι σε Ουνιόν Βερολίνου (1-0 εντός, 2-3 εκτός), Νάπολι (2-3 εκτός, 4-2 εντός) και Μπράγκα (1-2 εκτός, 3-0 εντός). Στους «16» απέκλεισε τη Λειψία (νίκη 0-1 εκτός, ισοπαλία 1-1 εντός), στα προημιτελικά τη Μάντσεστερ Σίτι (3-3 εντός, 1-1 εκτός και πρόκριση με 4-3 στα πέναλτι) και στα ημιτελικά τη Μπάγερν Μονάχου (ισοπαλία 2-2 εκτός, νίκη 2-1 εντός).
Για τον αποψινό τελικό, ο Κάρλο Αντσελότι αναμένεται να ξεκινήσει με τους Κουρτουά, Καρβαχάλ, Νάτσο, Ρούντιγκερ, Μεντί, Βαλβέρδε, Κροος, Καμαβινγκά, Μπέλιγχαμ, Ροδρίγο, Βινίσιους.
Διαιτητής της αναμέτρησης θα είναι ο Σλοβένος Σλάβκο Βίντσιτς, με βοηθούς τους επίσης Σλοβένους, Τόμας Κλάντσνικ και Αντράζ Κόβατσιτς. Τέταρτος θα είναι ο Γάλλος Φρανσουά Λετεξιέ, με αναπληρωματικό τον επίσης Γάλλο Κιρίλ Μουνιέ. Video Assistant Referee θα είναι ο Σλοβένος Νέιτς Καϊτάζοβιτς, Assistant VAR ο επίσης Σλοβένος Ράντε Ομπρένοβιτς και Support VAR ο Ιταλός Μάσιμο Ιράτι.
Πώς ξεκίνησε όμως αυτή η λαμπερή ποδοσφαιρική γιορτή;
Τον Δεκέμβριο του 1954, στα γραφεία της γαλλικής εφημερίδας «L’ Eqipe» ο διευθυντής της, Ζακ Γκοντέ, έχει παραλάβει την ανταπόκριση από την Αγγλία του απεσταλμένου ρεπόρτερ Γκαμπριέλ Ανό. Είχε πάει για να καλύψει τους φιλικούς αγώνες της Γουλβς με την ουγγρική Χόνβεντ και την (τότε) σοβιετική Σπαρτάκ Μόσχας, παραδοσιακές δυνάμεις της εποχής.
Η Γουλβς πέτυχε δύο πολύ σημαντικές νίκες και ο βρετανικός Τύπος είχε σπεύσει να τη χαρακτηρίσει «πρωταθλήτρια Ευρώπης». Ο Ανό στο σχολιασμό του ανέφερε ότι αυτός ο ισχυρισμός είναι εντελώς λάθος, καθώς θα πρέπει η Γουλβς να αγωνιστεί και στις έδρες των αντιπάλων της. Και πέρα από αυτό, υπήρχαν και άλλες ομάδες, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μίλαν που θα μπορούσαν και εκείνες να χαρακτηριστούν ως ευρωπαϊκές πρωταθλήτριες.
Στην τελευταία παράγραφο του κειμένου του, πρότεινε τη δημιουργία μιας διοργάνωσης, στην οποία θα παίρνουν μέρος σύλλογοι από όλον τον κόσμο, ή έστω από την Ευρώπη, όπως και με τις εθνικές ομάδες. (Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δεν είχε ξεκινήσει ακόμα, ωστόσο ήταν ήδη υπό συζητήσεις).
Το επόμενο διάστημα, η γαλλική εφημερίδα με σειρά άρθρων της, είχε βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία αυτής της νέας διοργάνωσης. Βασικές παράμετροι ήταν οι εξής:
Κάθε ομοσπονδία θα εκπροσωπείται από μία ομάδα, την πρωταθλήτρια της προηγούμενης χρονιάς.
Οι αγώνες θα γίνονται στο μέσο κάθε εβδομάδας και θα είναι νυχτερινά.
Θα υπάρχει πανευρωπαϊκή τηλεοπτική κάλυψη.
Μετά από αλλεπάλληλες συζητήσεις, και αφού κάμφθηκαν και τα εμπόδια από πλευράς ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ οι οποίες διατηρούσαν επιφυλάξεις, το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης ήταν γεγονός. Και στις 4 Σεπτεμβρίου 1955 στο Εθνικό Στάδιο της Λισαβόνας έγινε ο πρώτος αγώνας. Σπόρτιγκ Λισαβόνας και Παρτιζάν Βελιγραδίου ήρθαν ισόπαλες 3-3. Και στις 13 Ιουνίου 1956 στο Παρίσι έγινε ο πρώτος τελικός με την Ρεάλ Μαδρίτης να στέφεται πρωταθλήτρια επικρατώντας με 4-3 της Σταντ Ντε Ρεμς.
Αυτή η διοργάνωση συνεχίστηκε επί 36 χρόνια πριν αλλάξει, εκσυγχρονιστεί και γίνει η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, το Τσάμπιονς Λιγκ.
Το 1992, η ΟΥΕΦΑ δημιουργεί το Τσάμπιονς Λιγκ ως μετεξέλιξη του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Τα πρώτα χρόνια του συνεχίζουν να μετέχουν μόνο οι πρωταθλήτριες ομάδες, ενώ από το 1997, η διοργάνωση «ανοίγει» και παίζουν σε αυτή ομάδες που τερμάτισαν πίσω από τους πρωταθλητές. Ενώ από την επόμενη σεζόν (2024-25), η μορφή της διοργάνωσης αλλάζει ολοκληρωτικά, με μια μορφή πρωταθλήματος να εισάγεται αντί της φάσης των ομίλων.
Μικρά, ενδιαφέροντα
-Οι ομάδες που έχουν κάνει «τρεμπλ», δηλαδή πρωτάθλημα και κύπελλο στη χώρα τους και το Τσάμπιονς Λιγκ είναι: Σέλτικ 1967, Άγιαξ 1972, Αϊντχόφεν 1988, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 1999, Μπαρτσελόνα 2009 & 2015, Ίντερ 2010, Μπάγερν Μονάχου 2013 & 2020, Μάντσεστερ Σίτι 2023.
-Οι ομάδες που το έχουν κατακτήσει αήττητες είναι: Ίντερ (1964), Άγιαξ (1972, 1995), Νότιγχαμ Φόρεστ (1979), Λίβερπουλ (1981, 1984), Μίλαν (1989, 1994), Ερυθρός Αστέρας (1991), Μαρσέιγ (1993), Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999, 2008), Μπαρτσελόνα (2006), Μπάγερν Μονάχου (2020), Μάντσεστερ Σίτι (2023).
-Οι ομάδες που το κατέκτησαν με τις λιγότερες νίκες ήταν την εποχή του Κυπέλλου Πρωταθλητριών η Αϊντχόφεν (1988) με 3 νίκες (και καμία από τα προημιτελικά και μετά) και στην εποχή του Τσάμπιονς Λιγκ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999) με 5 νίκες. Στον αντίποδα, οι ομάδες που το κατέκτησαν κάνοντας τις περισσότερες ήττες είναι οι Ρεάλ Μαδρίτης (2000), Μίλαν (2003), Λίβερπουλ (2019), με 4 ήττες.
-Από το 1997 που συμμετείχαν στη διοργάνωση και μη πρωταθλήτριες ομάδες, υπήρξαν περιπτώσεις που το Τσάμπιονς Λιγκ κατέκτησε σύλλογος που δεν είχε πάρει πρωτάθλημα στη χώρα του την προηγούμενη χρονιά. Πρόκειται για τις: Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999), Ρεάλ Μαδρίτης (2000, 2014, 2016, 2022), Μίλαν (2003, 2007), Λίβερπουλ (2005, 2019), Μπαρτσελόνα (2009, 2015), Τσέλσι (2012, 2021) και Μπάγερν Μονάχου (2013). Υπάρχει και η περίπτωση της Νότιγχαμ Φόρεστ, η οποία έπαιξε ως τροπαιούχος (όχι ως πρωταθλήτρια) και υπερασπίστηκε τον τίτλο της.
-Η Νότιγχαμ Φόρεστ είναι η μοναδική ομάδα που έχει περισσότερα Κύπελλα Πρωταθλητριών (1979, 1980), από πρωταθλήματα στη χώρα της (1978). Επιπλέον, η Μπάγερ Λεβερκούζεν το 2002 ήταν η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα ομάδα που έφτασε στον τελικό, χωρίς να έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα στη χώρα της, κάτι που έκανε μόλις φέτος.
-Ο παίκτης με τις περισσότερες κατακτήσεις είναι ο Φρανσίσκο Χέντο με 6 (1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966), όλες με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Κλάρενς Ζέεντορφ είναι ο μοναδικός παίκτης που έχει κατακτήσει το Champions League με τρεις διαφορετικές ομάδες (1995, Άγιαξ, 1998, Ρεάλ Μαδρίτης, 2003, 2007, Μίλαν). Ο Κάρλο Αντσελότι είναι ο τεχνικός με τις περισσότερες κατακτήσεις. Έχει τέσσερις κούπες 2003, 2007 (με τη Μίλαν) και 2014, 2022 (με τη Ρεάλ Μαδρίτης) και θα διευρύνει τον αριθμό εάν το κατακτήσει και σήμερα/
– Έξι άνθρωποι έχουν κατακτήσει το τρόπαιο τόσο ως παίκτες, όσο και ως προπονητές. Αυτοί είναι: Μιγκέλ Μουνιόθ (παίκτης: 1956, 1957, προπονητής: 1960, 1966, όλες με τη Ρεάλ Μαδρίτης), Τζιοβάνι Τραπατόνι (παίκτης: 1963, 1969 με τη Μίλαν, προπονητής: 1985 με τη Γιουβέντους), Γιόχαν Κρόιφ (παίκτης: 1971, 1972, 1973 με τον Άγιαξ, προπονητής: 1992 με την Μπαρτσελόνα), Κάρλο Αντσελότι (παίκτης: 1989, 1990 με τη Μίλαν, προπονητής: 2003, 2007 με τη Μίλαν, 2014, 2022 με τη Ρεάλ Μαδρίτης), Φρανκ Ράικαρντ (παίκτης: 1989, 1990 με τη Μίλαν, προπονητής: 2006 με την Μπαρτσελόνα), Πεπ Γκουαρντιόλα (παίκτης: 1992 με τη Μπαρτσελόνα, προπονητής: 2009, 2011 με την Μπαρτσελόνα, 2023 με τη Μάντσεστερ Σίτι), Ζινεντίν Ζιντάν (παίκτης: 2002, προπονητής: 2016, 2017, 2018, όλες με τη Ρεάλ Μαδρίτης).
– Πέντε προπονητές έχουν στεφθεί πρωταθλητές Ευρώπης με δύο διαφορετικές ομάδες. Πρώτος ήταν ο Ερνστ Χάπελ (1970, Φέγενορντ, 1983, Αμβούργο) και ακολούθησαν οι Ότμαρ Χίτσφελντ (1997, Ντόρτμουντ, 2001, Μπάγερν Μονάχου), Ζοζέ Μουρίνιο (2004, Πόρτο, 2010, Ίντερ), Γιουπ Χάινκες (1998, Ρεάλ Μαδρίτης, 2013, Μπάγερν Μονάχου) και Κάρλο Αντσελότι (2003, 2007, Μίλαν, 2014, 2022, Ρεάλ Μαδρίτης).
– Οι ομάδες που έχουν κατακτήσει τα 3 ευρωπαϊκά τρόπαια των παλαιών διοργανώσεων (Κύπελλο Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, Κύπελλο Κυπελλούχων), είναι η Μπάγερν Μονάχου, η Γιουβέντους, ο Άγιαξ, η Τσέλσι και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ομάδα που να έχει και το Κόνφερενς Λιγκ δεν υπάρχει ακόμη. Υπάρχουν επίσης 10 ποδοσφαιριστές που κατάφεραν το ίδιο: οι Γκαετάνο Σιρέα, Αντόνιο Καμπρίνι, Μάρκο Ταρντέλι, Άρνολντ Μιούρεν, Σέρτζιο Μπρίο, Στέφανο Τακόνι, Σόνι Σιλόι, Ντάνι Μπλιντ, Τζιανλούκα Βιάλι, Βίτορ Μπαΐα.
– Μάλιστα, πλην των Ταρντέλι, Μπρίο και Μπαΐα, οι υπόλοιποι κατέκτησαν επιπλέον το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ αλλά και το Διηπειρωτικό Κύπελλο.
– Οι προπονητές που κατάφεραν το ίδιο είναι ο Ούντο Λάτεκ (Πρωταθλητριών με τη Μπάγερν το 1974, ΟΥΕΦΑ με τη Γκλάντμπαχ το 1979, Κυπελλούχων με τη Μπαρτσελόνα το 1982), ο Τζιοβάνι Τραπατόνι (Πρωταθλητριών το 1985 με τη Γιουβέντους, Κυπελλούχων το 1984 με τη Γιουβέντους, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1977, 1993 με τη Γιουβέντους, 1991 με την Ίντερ) και ο Ζοζέ Μουρίνιο (Τσάμπιονς Λιγκ το 2004 με την Πόρτο και το 2010 με την Ίντερ, ΟΥΕΦΑ/Γιουρόπα Λιγκ το 2003 με την Πόρτο και το 2017 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Κόνφερενς Λιγκ το 2022 με τη Ρόμα και ως βοηθός Κύπελλο Κυπελλούχων το 1997 με τη Μπαρτσελόνα). Μάλιστα ο Τραπατόνι κατέκτησε και Σούπερ Καπ και Διηπειρωτικό Κύπελλο.
-Υπάρχουν τέσσερις περιπτώσεις πατέρα και γιου που κατέκτησαν το τρόπαιο. Μανουέλ Σαντσίς Μαρτίνες (1966) και Μανουέλ Σαντσίς Οντιγιουέλο (1998, 2000) με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Τσέζαρε Μαλντίνι (1963) και Πάολο Μαλντίνι (1989, 1990, 1994, 2003, 2007) με τη Μίλαν. Κάρλες Μπουσκέτς (1992) και Σέρχιο Μπουσκέτς (2009, 2011, 2015) με τη Μπαρτσελόνα. Ζινεντίν Ζιντάν (2002) και οι δύο του γιοι Ένζο Ζιντάν (2017) και Λούκα Ζιντάν (2018) με τη Ρεάλ Μαδρίτης.
-Το Μάντσεστερ είναι μόνο η 2η πόλη με 2 διαφορετικούς νικητές Κυπέλλου Πρτωαθλητριών /Champions League. Η πρώτη ήταν το Μιλάνο (Μίλαν, Ίννερ).
-Η Ιταλία είναι η πρώτη χώρα που έχασε τρεις ευρωπαϊκούς τελικούς την ίδια σεζόν (Ρόμα στο Europa League, Φιορεντίνα στο Conference League, Ίντερ στο Champions League).
-Ο Σιμόνε Ιντζάγκι είναι ο 6ος διαφορετικός Ιταλός προπονητής που καθοδηγεί ομάδα σε τελικό Champions League, μετά τους Κάρλο Αντσελότι, Φάμπιο Καπέλο, Μαρτσέλο Λίπι, Ρομπέρτο Ντι Ματέο και Μασιμιλιάνο Αλέγκρι.
-Η Γερμανία είναι η μόνη άλλη χώρα με τόσους προπονητές σε τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών/ Champions League.
-Ο Έντιν Τζέκο έγινε το 2023 ο 9ος παίκτης εκτός έδρας ηλικίας 37+ που ξεκίνησε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών /Champions League. Οι προκάτοχοί του είναι οι, Αλφρέδο ντι Στέφανο, Φέρεντς Πούσκας, Τονίνιο Σερέζο, Πιέτρο Βιέρκογουντ, Λόταρ Ματέους, Αλεσάντρο Κοστακούρτα, Παόλο Μαλντίνι, Ράιαν Γκιγκς.
-Ο Κέβιν ντε Μπρόινε είναι ο δεύτερος παίκτης που τραυματίστηκε σε δύο τελικούς Champions League (2021 και 2023). Ο πρώτος ήταν ο Ντάνι Καρβαχάλ (Ρεάλ Μαδρίτης, 2016 και 2018).
-Ο Ρόδρι έγινε το 2023 είναι ο τρίτος Ισπανός παίκτης που σκοράρει για μη ισπανική ομάδα σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών/ Champions League, μετά τον Τσάμπι Αλόνσο (με τη Λίβερπουλ το 2005) και τον Αλβάρο Μοράτα (με τη Γιουβέντους το 2015).
Οι τελικοί
| Χρονιά | Πόλη | Αγώνας |
| Κύπελλο Πρωταθλητριών | ||
| 1956 | Παρίσι | Ρεάλ Μαδρίτης-Σταντ ντε Ρεμς 4-3 |
| 1957 | Μαδρίτη | Ρεάλ Μαδρίτης-Φιορεντίνα 2-0 |
| 1958 | Βρυξέλλες | Ρεάλ Μαδρίτης-Μίλαν 3-2 |
| 1959 | Στουτγκάρδη | Ρεάλ Μαδρίτης-Σταντ ντε Ρεμς 2-0 |
| 1960 | Γλασκώβη | Ρεάλ Μαδρίτης-Άιντραχτ Φρανκφούρτης 7-3 |
| 1961 | Βέρνη | Μπενφίκα-Μπαρτσελόνα 3-2 |
| 1962 | Άμστερνταμ | Μπενφίκα-Ρεάλ Μαδρίτης 5-3 |
| 1963 | Λονδίνο | Μίλαν-Μπενφίκα 2-1 |
| 1964 | Βιέννη | Ίντερ-Ρεάλ Μαδρίτης 3-1 |
| 1965 | Μιλάνο | Ίντερ-Μπενφίκα 1-0 |
| 1966 | Βρυξέλλες | Ρεάλ Μαδρίτης-Παρτιζάν Βελιγραδίου 2-1 |
| 1967 | Λισσαβώνα | Σέλτικ-Ίντερ 2-1 |
| 1968 | Λονδίνο | Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπενφίκα 4-1 |
| 1969 | Μαδρίτη | Μίλαν-Άγιαξ 4-1 |
| 1970 | Μιλάνο | Φέγενορντ-Σέλτικ 2-1 |
| 1971 | Λονδίνο | Άγιαξ-Παναθηναϊκός 2-0 |
| 1972 | Ρότερνταμ | Άγιαξ-Ίντερ 2-0 |
| 1973 | Βελιγράδι | Άγιαξ-Γιουβέντους 1-0 |
| 1974 | Βρυξέλλες | Μπάγερν Μονάχου-Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 & 4-0 |
| 1975 | Παρίσι | Μπάγερν Μονάχου-Λιντς 2-0 |
| 1976 | Γλασκώβη | Μπάγερν Μονάχου-Σέντ Ετιέν 1-0 |
| 1977 | Ρώμη | Λίβερπουλ-Γλάντμπαχ 3-1 |
| 1978 | Λονδίνο | Λίβερπουλ-Μπριζ 1-0 |
| 1979 | Μόναχο | Νότιγχαμ Φόρεστ-Μάλμε 1-0 |
| 1980 | Μαδρίτη | Νότιγχαμ Φόρεστ-Αμβούργο 1-0 |
| 1981 | Παρίσι | Λίβερπουλ-Ρεάλ Μαδρίτης 1-0 |
| 1982 | Ρότερνταμ | Άστον Βίλα-Μπάγερν Μονάχου 1-0 |
| 1983 | Αθήνα | Αμβούργο-Γιουβέντους 1-0 |
| 1984 | Ρώμη | Λίβερπουλ-Ρόμα 1-1 (4-2 πεν) |
| 1985 | Βρυξέλλες | Γιουβέντους-Λίβερπουλ 1-0 |
| 1986 | Σεβίλλη | Στεάουα Βουκουρεστίου-Μπαρτσελόνα 0-0 (2-0 πεν) |
| 1987 | Βιέννη | Πόρτο-Μπάγερν Μονάχου 2-1 |
| 1988 | Στουτγκάρδη | Αϊντχόφεν-Μπενφίκα 0-0 (6-5 πεν) |
| 1989 | Βαρκελώνη | Μίλαν-Στεάουα Βουκουρεστίου 4-0 |
| 1990 | Βιέννη | Μίλαν-Μπενφίκα 1-0 |
| 1991 | Μπάρι | Ερυθρός Αστέρας-Μαρσέιγ 0-0 (5-3 πεν) |
| 1992 | Λονδίνο | Μπαρτσελόνα-Σαμπντόρια 0-0 (1-0 παρ) |
| Τσάμπιονς Λιγκ | ||
| 1993 | Μόναχο | Μαρσέιγ-Μίλαν 1-0 |
| 1994 | Αθήνα | Μίλαν-Μπαρτσελόνα 4-0 |
| 1995 | Βιέννη | Άγιαξ-Μίλαν 1-0 |
| 1996 | Ρώμη | Γιουβέντους-Άγιαξ 1-1 (4-2 πεν) |
| 1997 | Μόναχο | Ντόρτμουντ-Γιουβέντους 3-1 |
| 1998 | Άμστερνταμ | Ρεάλ Μαδρίτης-Γιουβέντους 1-0 |
| 1999 | Βαρκελώνη | Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπάγερν Μονάχου 2-1 |
| 2000 | Παρίσι | Ρεάλ Μαδρίτης-Βαλένθια 3-0 |
| 2001 | Μιλάνο | Μπάγερν Μονάχου-Βαλένθια 1-1 (5-4 πεν) |
| 2002 | Γλασκώβη | Ρεάλ Μαδρίτης-Λεβερκούζεν 2-1 |
| 2003 | Μάντσεστερ | Μίλαν-Γιουβέντους 0-0 (3-2 πεν) |
| 2004 | Γκελζενκίρχεν | Πόρτο-Μονακό 3-0 |
| 2005 | Κωνσταντινούπολη | Λίβερπουλ-Μίλαν 3-3 (3-2 πεν) |
| 2006 | Παρίσι | Μπαρτσελόνα-Άρσεναλ 2-1 |
| 2007 | Αθήνα | Μίλαν-Λίβερπουλ 2-1 |
| 2008 | Μόσχα | Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Τσέλσι 1-1 (6-5 πεν) |
| 2009 | Ρώμη | Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2-0 |
| 2010 | Μαδρίτη | Ίντερ-Μπάγερν Μονάχου 2-0 |
| 2011 | Λονδίνο | Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 3-1 |
| 2012 | Μόναχο | Τσέλσι-Μπάγερν Μονάχου 1-1 (4-3 πεν) |
| 2013 | Λονδίνο | Μπάγερν Μονάχου-Ντόρτμουντ 2-1 |
| 2014 | Λισσαβώνα | Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 (4-1 παρ) |
| 2015 | Βερολίνο | Μπαρτσελόνα-Γιουβέντους 3-1 |
| 2016 | Μιλάνο | Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 (5-3 πέν) |
| 2017 | Κάρντιφ | Ρεάλ Μαδρίτης-Γιουβέντους 4-1 |
| 2018 | Κίεβο | Ρεάλ Μαδρίτης-Λίβερπουλ 3-1 |
| 2019 | Μαδρίτη | Λίβερπουλ-Τότεναμ 2-0 |
| 2020 | Λισαβόνα | Μπάγερν Μονάχου-Παρί Σεν Ζερμέν 1-0 |
| 2021 | Πόρτο | Τσέλσι-Μάντσεστερ Σίτι 1-0 |
| 2022 | Παρίσι | Ρεάλ Μαδρίτης-Λίβερπουλ 1-0 |
| 2023 | Κωνσταντινούπολη | Μάντσεστερ Σίτι-Ίντερ 1-0 |
| 2024 | Λονδίνο | Μπορούσια Ντόρτμουντ-Ρεάλ Μαδρίτης (1/6) |
| Ομάδα | Κυπ. | Φιν. | Χρονιές Κατάκτησης | Χρονιές Φιναλίστ |
| Ρεάλ Μαδρίτης | 14 | 3 | 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966, 1998, 2000, 2002, 2014, 2016, 2017, 2018, 2022 | 1962, 1964, 1981 |
| Μίλαν | 7 | 4 | 1963, 1969, 1989, 1990, 1994, 2003, 2007 | 1958, 1993, 1995, 2005 |
| Λίβερπουλ | 6 | 4 | 1977, 1978, 1981, 1984, 2005, 2019 | 1985, 2007, 2018, 2022 |
| Μπάγερν Μονάχου | 6 | 5 | 1974, 1975, 1976, 2001, 2013, 2020 | 1982, 1987, 1999, 2010, 2012 |
| Μπαρτσελόνα | 5 | 3 | 1992, 2006, 2009, 2011, 2015 | 1961, 1986, 1994 |
| Άγιαξ | 4 | 2 | 1971, 1972, 1973, 1995 | 1969, 1996 |
| Ίντερ | 3 | 2 | 1964, 1965, 2010 | 1967, 1972 |
| Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ | 3 | 2 | 1968, 1999, 2008 | 2009, 2011 |
| Μπενφίκα | 2 | 5 | 1961, 1962 | 1963, 1965, 1968, 1988, 1990 |
| Γιουβέντους | 2 | 7 | 1985, 1996 | 1973, 1983, 1997, 1998, 2003, 2015, 2017 |
| Τσέλσι | 2 | 1 | 2012, 2021 | 2008 |
| Νότιγχαμ Φόρεστ | 2 | – | 1979, 1980 | |
| Πόρτο | 2 | – | 1987, 2004 | |
| Σέλτικ | 1 | 1 | 1967 | 1970 |
| Αμβούργο | 1 | 1 | 1983 | 1980 |
| Στεάουα Βουκουρεστίου | 1 | 1 | 1986 | 1989 |
| Μαρσέιγ | 1 | 1 | 1993 | 1991 |
| Μπορούσια Ντόρτμουντ | 1 | 1 | 1997 | 2013 |
| Φέγενορντ | 1 | – | 1970 | |
| Άστον Βίλα | 1 | – | 1982 | |
| Αϊντχόφεν | 1 | – | 1988 | |
| Ερυθρός Αστέρας | 1 | – | 1991 | |
| Μάντσεστερ Σίτι | 1 | 1 | 2023 | 2021 |
| Ατλέτικο Μαδρίτης | – | 3 | 1974, 2014, 2016 | |
| Ρεμς | – | 2 | 1956, 1959 | |
| Βαλένθια | – | 2 | 2000, 2001 | |
| Άιντραχτ Φρανκφούρτης | – | 1 | 1960 | |
| Παρτιζάν Βελιγραδίου | – | 1 | 1966 | |
| Παναθηναϊκός | – | 1 | 1971 | |
| Φιορεντίνα | – | 1 | 1957 | |
| Λίντς | – | 1 | 1975 | |
| Σεντ Ετιέν | – | 1 | 1976 | |
| Γκλάντμπαχ | – | 1 | 1977 | |
| Κλάμπ Μπρίζ | – | 1 | 1978 | |
| Μάλμε | – | 1 | 1979 | |
| Ρόμα | – | 1 | 1984 | |
| Σαμπντόρια | – | 1 | 1992 | |
| Λεβερκούζεν | – | 1 | 2002 | |
| Μονακό | – | 1 | 2004 | |
| Άρσεναλ | – | 1 | 2006 | |
| Τότεναμ | – | 1 | 2019 | |
| Παρί Σεν Ζερμέν | – | 1 | 2020 |
Τα γήπεδα των τελικών
Οι 69 (μαζί με τον φετινό) τελικοί, έχουν φιλοξενηθεί σε 31 γήπεδα από 23 πόλεις και 16 χώρες.
Τη μερίδα του λέοντος έχουν, από χώρες η Ιταλία και η Αγγλία με 9 τελικούς, ενώ πόλεις το Λονδίνο με 8. Μάλιστα όλοι διεξήχθησαν στο Γουέμπλεϊ, που είναι το γήπεδο με τους περισσότερους τελικούς. Το Μόναχο, το Παρίσι, το Άμστερνταμ, η Λισαβόνα και η Μαδρίτη έχουν φιλοξενήσει τελικούς σε 2 διαφορετικά γήπεδά τους. Ενώ η Γερμανία έχει φιλοξενήσει τελικούς σε 4 διαφορετικές πόλεις της (Μόναχο, Στουτγκάρδη, Γκελζενκίρχεν και Βερολίνο).
| Χώρα | Πόλη | Γήπεδο |
| Ιταλία (9) | Μιλάνο (4) | Σαν Σίρο: 1965, 1970, 2001, 2016 |
| Ρώμη (4) | Ολίμπικο: 1977, 1984, 1996, 2009 | |
| Μπάρι (1) | Σαν Νίκολα: 1991 | |
| Αγγλία (9) | Λονδίνο (8) | Γουέμπλεϊ: 1963, 1968, 1971, 1978, 1992, 2011, 2013, 2024 |
| Μάντσεστερ (1) | Όλντ Τράφορντ: 2003 | |
| Ισπανία (8) | Μαδρίτη (5) | Σαντιάγο Μπερναμπέου: 1957, 1969, 1980, 2010. Γουάντα Μετροπολιτάνο: 2019 |
| Βαρκελώνη (2) | Καμπ Νου: 1989, 1999 | |
| Σεβίλλη (1) | Σάντσες Πιθχουάν: 1986 | |
| Γερμανία (8) | Μόναχο (4) | Ολυμπιακό Στάδιο: 1993, 1997. Αλιάνζ Αρένα: 2012 |
| Στουτγκάρδη (2) | Νέκαρσταντιον: 1959, 1988 | |
| Γκελζενκίρχεν (1) | Αρένα Αουφ Σάλκε (Φέλτινς): 2004 | |
| Βερολίνο (1) | Ολυμπιακό Στάδιο: 2015 | |
| Γαλλία (6) | Παρίσι (6) | Παρκ ντε Πρενς: 1956, 1975, 1981. Σταντ ντε Φρανς: 2000, 2006, 2022 |
| Αυστρία (4) | Βιέννη (4) | Ερνστ Χάπελ (Πράτερ): 1964, 1987, 1990, 1995 |
| Βέλγιο (4) | Βρυξέλλες (4) | Χέιζελ: 1958, 1966, 1974, 1985 |
| Ολλανδία (4) | Άμστερνταμ (2) | Ολυμπιακό Στάδιο: 1962. Άμστερνταμ Αρένα: 1998 |
| Ρότερνταμ (2) | Ντε Κάιπ: 1972, 1982 | |
| Πορτογαλία (4) | Λισαβόνα (3) | Νασιονάλ: 1967. Ντα Λουζ: 2014, 2020 |
| Πόρτο (1) | Ντραγκάο: 2021 | |
| Σκωτία (3) | Γλασκώβη (3) | Χάμπντεν Παρκ: 1960, 1976, 2002 |
| Ελλάδα (3) | Αθήνα (3) | Ολυμπιακό Στάδιο: 1983, 1994, 2007 |
| Τουρκία (2) | Κωνσταντινούπολη (2) | Ατατούρκ: 2005, 2023 |
| Ελβετία (1) | Βέρνη (1) | Βάνκντορφ: 1961 |
| Σερβία (1) | Βελιγράδι (1) | Στάδιο Ερυθρού Αστέρα: 1973 |
| Ρωσία (1) | Μόσχα (1) | Λουζνίκι: 2008 |
| Ουαλία (1) | Κάρντιφ (1) | Μιλένιουμ: 2017 |
| Ουκρανία (1) | Κίεβο (1) | Ολιμπίνσκι: 2018 |