Τελικός Champions League ανάμεσα σε Παρί Σεν Ζερμέν και Ίντερ Μιλάνου και το Kingsport.gr παρουσιάζει το αποψινό ματς (31/5) και την ιστορία της διοργάνωσης.
Παρί Σεν Ζερμέν και Ίντερ Μιλάνου διεκδικούν απόψε (31/5, 22:00) στο «Αλιάνζ Αρένα» του Μονάχου το τρόπαιο του Champions League, στην 70ή χρονιά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης και το Kingsport.gr κάνει μια αναδρομή στην ιστορία της.
Από τη μία η Παρί Σεν Ζερμέν που διεκδικεί την πρώτη της «κούπα με τα μεγάλα αυτιά» και δεύτερο ευρωπαϊκό τίτλο στην ιστορία της (μετά το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1996).
Παράλληλα, εάν το καταφέρει, θα είναι μόλις η δεύτερη γαλλική ομάδα που κατακτά Τσάμπιονς Λιγκ/Κύπελλο Πρωταθλητριών. Η μόνη που το έχει καταφέρει ως τώρα, είναι η Μαρσέιγ το 1993 (στην πρώτη διοργάνωση Τσάμπιονς Λιγκ, μετά την εποχή του Κυπέλλου Πρωταθλητριών). Ο φετινός θα είναι ο όγδοος τελικός γαλλικής ομάδας στη διοργάνωση, μετά από εκείνους της Σταντ Ρεμς (1956, 1959), Σεντ Ετιέν (1976), Μαρσέιγ (1991, 1993-που το κατέκτησε), Μονακό (2004) αλλά και πάλι της Παρί Σεν Ζερμέν (2020 και πλέον 2025).
Από την άλλη, η Ίντερ παίζει τον έβδομο τελικό της στη διοργάνωση, διεκδικώντας το τέταρτο τρόπαιό της, μετά από εκείνα του 1964, 1965 και 2010, και τους χαμένους τελικούς του 1967, 1972 και 2023. Ενώ αν το κατακτήσει, θα είναι το 13ο Τσάμπιονς Λιγκ/Κύπελλο Πρωταθλητριών της Ιταλίας (βρίσκεται στην 3η θέση της σχετικής λίστας, πίσω από την Αγγλία με 15 και την Ισπανία με 20).
Ο τελικός θα διεξαχθεί στο «Αλιάνζ Αρένα» του Μονάχου, για δεύτερη φορά μετά το 2012.
Παρί Σεν Ζερμέν…
Η Παρί Σεν Ζερμέν, θα παίξει για τέταρτη φορά στην ιστορία της σε ευρωπαϊκό τελικό και δεύτερη στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και διεκδικεί το πρώτο της Τσάμπιονς Λιγκ και δεύτερο ευρωπαϊκό τίτλο της.
Το 1996 και το 1997, αγωνίστηκε για δύο συνεχείς χρονιές στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, κατακτώντας τον πρώτο. Συγκεκριμένα, το 1996 στο «Χέιζελ» των Βρυξελλών, νίκησε 1-0 τη Ραπίντ Βιέννης και σήκωσε την πρώτη της ευρωπαϊκή κούπα. Ένα χρόνο μετά, στο «Ντε Κάιπ» του Ρότερνταμ, ηττήθηκε με το ίδιο σκορ από τη Μπαρτσελόνα.
Ενώ το 2020 έπαιξε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ αλλά ηττήθηκε από τη Μπάγερν Μονάχου με 1-0 στη Λισαβόνα.
Στην πορεία της ως τον τελικό, στη League Phase τερμάτισε στη 15η θέση με 13 βαθμούς. Έπαιξε με την Τζιρόνα (νίκη 1-0 εντός), την Άρσεναλ (ήττα 2-0 εκτός), Αϊντχόφεν (1-1 εντός), Ατλέτικο Μαδρίτης (ήττα 1-2 εντός), Μπάγερν Μονάχου (ήττα 1-0 εκτός), Σάλτσμπουργκ (νίκη 0-3 εκτός), Μάντσεστερ Σίτι (νίκη 4-2 εντός) και Στουτγάρδη (νίκη 1-4 εκτός). Στα play off απέκλεισε τη Μπρεστ με δύο νίκες (0-3 εκτός, 7-0 εντός), στα προημιτελικά τη Λίβερπουλ (ήττα 0-1 εντός, νίκη 1-0 εντός και 4-1 στα πέναλτι), στα προημιτελικά την Άστον Βίλα (νίκη 3-1 εντός, ήττα 3-2 εκτός) και στα ημιτελικά την Άρσεναλ (νίκη 0-1 εκτός, νίκη 2-1 εντός).
Ο Λουίς Ενρίκε αναμένεται να παίξει με τους Ντοναρούμα, Χακίμι, Μαρκίνιος, Πάτσο, Μέντες, Νέβες, Βιτίνια, Ρουίς, Κβαρατσκέλια, Ντεμπελέ, Μπαρκολά
…εναντίον Ίντερ
Η Ίντερ θα παίξει για έβδομη φορά σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ (και 11ο ευρωπαϊκό συνολικά), διεκδικώντας το τέταρτο τρόπαιό της (και έβδομο συνολικά). Έχει στην τροποιοθήκη της 3 Κύπελλα Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ και ισάριθμα Κύπελλα ΟΥΕΦΑ. Αρχικά, η «Grande Inter» της δεκαετίας του ’60, κατέκτησε δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών το 1964 και το 1965, νικώντας με 3-1 τη Ρεάλ Μαδρίτης στη Βιέννη και 1-0 τη Μπενφίκα στο Μιλάνο αντίστοιχα. Ακολούθησαν δύο χαμένοι τελικοί, το 1967 και το 1972, όπου έχασε το τρόπαιο με 2-1 από τη Σέλτικ στη Λισαβόνα και με 2-0 από τον Άγιαξ στο Ρότερνταμ αντίστοιχα. Για να ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης, έπρεπε να περιμένει 45 χρόνια, μέχρι το 2010, όταν νίκησε με 2-0 τη Μπάγερν Μονάχου στη Μαδρίτη. Παράλληλα, οι «νερατζούρι» κυριάρχησαν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ τη δεκαετία του ’90. Το 1991 κατέκτησαν το τρόπαιο επί της Ρόμα σε διπλό τελικό (νίκη 2-0 στο Μιλάνο, ήττα 1-0 στη Ρώμη), το 1994 επί της Καζινό Σάλτσμπουργκ με δύο νίκες με 1-0, αλλά και το 1998, όταν σε μονό τελικό (πρώτο μονό τελικό που διεξήχθη), όταν νίκησε με 3-0 τη Λάτσιο στο Παρίσι. Ενδιάμεσα, το 1997 έχασε την κούπα από τη Σάλκε, όταν κάθε ομάδα νίκησε με 1-0 στην έδρα της, αλλά στον επαναληπτικό του Μιλάνου οι Γερμανοί νίκησαν με 4-1 στα πέναλτι. Τελευταίος της τελικός πριν τον αποψινό ήταν το 2023 όταν στην Κωνσταντινούπολη ηττήθηκε με 1-0 από την Μάντσεστερ Σίτι.
Στο δρόμο της για τον τελικό, στη League Phase τερμάτισε στην 4η θέση με 19 βαθμούς. Έπαιξε με την Μάντσεστερ Σίτι (0-0 εκτός), Ερυθρό Αστέρα (νίκη 4-0 εντός), Γιουνγκ Μπόις (νίκη 0-1 εκτός), Άρσεναλ (νίκη 1-0 εντός), Λειψία (νίκη 1-0 εντός), Λεβερκούζεν (ήττα 1-0 εκτός), Σπάρτα Πράγας (νίκη 0-1 εκτός) και Μονακό (νίκη 3-0 εντός). Στους «16» απέκλεισε τη Φέγερνορντ (νίκη 0-2 εκτός, νίκη 2-1 εντός), στα προημιτελικά τη Μπαρτσελόνα (νίκη 1-2 εκτός, 2-2 εντός) και στα ημιτελικά τη Μπαρτσελόνα (3-3 εκτός, νίκη 4-3 στην παράταση εντός).
Ο Σιμόνε Ιντσάγκι αναμένεται να παίξει με τους: Ζόμερ, Παβάρ, Ασέρμπι, Μπαστόνι, Ντάμφρις, Μπαρέλα, Τσαλχάνογλου, Μκιταριάν, Ντιμάρκο, Μαρτίες, Τουράμ. Ενώ αμφίβολοι είναι οι Μπίσεκ, Παβάρ και Ζιελίνσκι.
Διαιτητής της αναμέτρησης θα είναι ο Ρουμάνος Ίστβαν Κόβατς.
Πώς ξεκίνησε όμως αυτή η λαμπερή ποδοσφαιρική γιορτή;
Τον Δεκέμβριο του 1954, στα γραφεία της γαλλικής εφημερίδας «L’ Eqipe» ο διευθυντής της, Ζακ Γκοντέ, έχει παραλάβει την ανταπόκριση από την Αγγλία του απεσταλμένου ρεπόρτερ Γκαμπριέλ Ανό. Είχε πάει για να καλύψει τους φιλικούς αγώνες της Γουλβς με την ουγγρική Χόνβεντ και την (τότε) σοβιετική Σπαρτάκ Μόσχας, παραδοσιακές δυνάμεις της εποχής.
Η Γουλβς πέτυχε δύο πολύ σημαντικές νίκες και ο βρετανικός Τύπος είχε σπεύσει να τη χαρακτηρίσει «πρωταθλήτρια Ευρώπης». Ο Ανό στο σχολιασμό του ανέφερε ότι αυτός ο ισχυρισμός είναι εντελώς λάθος, καθώς θα πρέπει η Γουλβς να αγωνιστεί και στις έδρες των αντιπάλων της. Και πέρα από αυτό, υπήρχαν και άλλες ομάδες, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μίλαν που θα μπορούσαν και εκείνες να χαρακτηριστούν ως ευρωπαϊκές πρωταθλήτριες.
Στην τελευταία παράγραφο του κειμένου του, πρότεινε τη δημιουργία μιας διοργάνωσης, στην οποία θα παίρνουν μέρος σύλλογοι από όλον τον κόσμο, ή έστω από την Ευρώπη, όπως και με τις εθνικές ομάδες. (Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δεν είχε ξεκινήσει ακόμα, ωστόσο ήταν ήδη υπό συζητήσεις).
Το επόμενο διάστημα, η γαλλική εφημερίδα με σειρά άρθρων της, είχε βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία αυτής της νέας διοργάνωσης. Βασικές παράμετροι ήταν οι εξής:
Κάθε ομοσπονδία θα εκπροσωπείται από μία ομάδα, την πρωταθλήτρια της προηγούμενης χρονιάς.
Οι αγώνες θα γίνονται στο μέσο κάθε εβδομάδας και θα είναι νυχτερινά.
Θα υπάρχει πανευρωπαϊκή τηλεοπτική κάλυψη.
Μετά από αλλεπάλληλες συζητήσεις, και αφού κάμφθηκαν και τα εμπόδια από πλευράς ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ οι οποίες διατηρούσαν επιφυλάξεις, το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης ήταν γεγονός. Και στις 4 Σεπτεμβρίου 1955 στο Εθνικό Στάδιο της Λισαβόνας έγινε ο πρώτος αγώνας. Σπόρτιγκ Λισαβόνας και Παρτιζάν Βελιγραδίου ήρθαν ισόπαλες 3-3. Και στις 13 Ιουνίου 1956 στο Παρίσι έγινε ο πρώτος τελικός με την Ρεάλ Μαδρίτης να στέφεται πρωταθλήτρια επικρατώντας με 4-3 της Σταντ Ντε Ρεμς.
Αυτή η διοργάνωση συνεχίστηκε επί 36 χρόνια πριν αλλάξει, εκσυγχρονιστεί και γίνει η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, το Τσάμπιονς Λιγκ.
Το 1992, η ΟΥΕΦΑ δημιουργεί το Τσάμπιονς Λιγκ ως μετεξέλιξη του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Τα πρώτα χρόνια του συνεχίζουν να μετέχουν μόνο οι πρωταθλήτριες ομάδες, ενώ από το 1997, η διοργάνωση «ανοίγει» και παίζουν σε αυτή ομάδες που τερμάτισαν πίσω από τους πρωταθλητές. Ενώ από την επόμενη σεζόν (2024-25), η μορφή της διοργάνωσης αλλάζει ολοκληρωτικά, με μια μορφή πρωταθλήματος να εισάγεται αντί της φάσης των ομίλων.
Μικρά, ενδιαφέροντα
-Οι ομάδες που έχουν κάνει «τρεμπλ», δηλαδή πρωτάθλημα και κύπελλο στη χώρα τους και το Τσάμπιονς Λιγκ είναι: Σέλτικ 1967, Άγιαξ 1972, Αϊντχόφεν 1988, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 1999, Μπαρτσελόνα 2009 & 2015, Ίντερ 2010, Μπάγερν Μονάχου 2013 & 2020, Μάντσεστερ Σίτι 2023.
-Οι ομάδες που το έχουν κατακτήσει αήττητες είναι: Ίντερ (1964), Άγιαξ (1972, 1995), Νότιγχαμ Φόρεστ (1979), Λίβερπουλ (1981, 1984), Μίλαν (1989, 1994), Ερυθρός Αστέρας (1991), Μαρσέιγ (1993), Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999, 2008), Μπαρτσελόνα (2006), Μπάγερν Μονάχου (2020), Μάντσεστερ Σίτι (2023), Ρεάλ Μαδρίτης (2024).
-Οι ομάδες που το κατέκτησαν με τις λιγότερες νίκες ήταν την εποχή του Κυπέλλου Πρωταθλητριών η Αϊντχόφεν (1988) με 3 νίκες (και καμία από τα προημιτελικά και μετά) και στην εποχή του Τσάμπιονς Λιγκ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999) με 5 νίκες. Στον αντίποδα, οι ομάδες που το κατέκτησαν κάνοντας τις περισσότερες ήττες είναι οι Ρεάλ Μαδρίτης (2000), Μίλαν (2003), Λίβερπουλ (2019), με 4 ήττες.
-Από το 1997 που συμμετείχαν στη διοργάνωση και μη πρωταθλήτριες ομάδες, υπήρξαν περιπτώσεις που το Τσάμπιονς Λιγκ κατέκτησε σύλλογος που δεν είχε πάρει πρωτάθλημα στη χώρα του την προηγούμενη χρονιά. Πρόκειται για τις: Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999), Ρεάλ Μαδρίτης (2000, 2014, 2016, 2022), Μίλαν (2003, 2007), Λίβερπουλ (2005, 2019), Μπαρτσελόνα (2009, 2015), Τσέλσι (2012, 2021) και Μπάγερν Μονάχου (2013). Υπάρχει και η περίπτωση της Νότιγχαμ Φόρεστ, η οποία έπαιξε ως τροπαιούχος (όχι ως πρωταθλήτρια) και υπερασπίστηκε τον τίτλο της.
-Η Νότιγχαμ Φόρεστ είναι η μοναδική ομάδα που έχει περισσότερα Κύπελλα Πρωταθλητριών (1979, 1980), από πρωταθλήματα στη χώρα της (1978). Επιπλέον, η Μπάγερ Λεβερκούζεν το 2002 ήταν η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα ομάδα που έφτασε στον τελικό, χωρίς να έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα στη χώρα της, κάτι που έκανε μόλις το 2024.
-Ο παίκτης με τις περισσότερες κατακτήσεις είναι ο Φρανσίσκο Χέντο με 6 (1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966), όλες με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Κλάρενς Ζέεντορφ είναι ο μοναδικός παίκτης που έχει κατακτήσει το Champions League με τρεις διαφορετικές ομάδες (1995, Άγιαξ, 1998, Ρεάλ Μαδρίτης, 2003, 2007, Μίλαν). Ο Κάρλο Αντσελότι είναι ο τεχνικός με τις περισσότερες κατακτήσεις. Έχει τέσσερις κούπες 2003, 2007 (με τη Μίλαν) και 2014, 2022 (με τη Ρεάλ Μαδρίτης) και θα διευρύνει τον αριθμό εάν το κατακτήσει και σήμερα/
– Έξι άνθρωποι έχουν κατακτήσει το τρόπαιο τόσο ως παίκτες, όσο και ως προπονητές. Αυτοί είναι: Μιγκέλ Μουνιόθ (παίκτης: 1956, 1957, προπονητής: 1960, 1966, όλες με τη Ρεάλ Μαδρίτης), Τζιοβάνι Τραπατόνι (παίκτης: 1963, 1969 με τη Μίλαν, προπονητής: 1985 με τη Γιουβέντους), Γιόχαν Κρόιφ (παίκτης: 1971, 1972, 1973 με τον Άγιαξ, προπονητής: 1992 με την Μπαρτσελόνα), Κάρλο Αντσελότι (παίκτης: 1989, 1990 με τη Μίλαν, προπονητής: 2003, 2007 με τη Μίλαν, 2014, 2022 με τη Ρεάλ Μαδρίτης), Φρανκ Ράικαρντ (παίκτης: 1989, 1990 με τη Μίλαν, προπονητής: 2006 με την Μπαρτσελόνα), Πεπ Γκουαρντιόλα (παίκτης: 1992 με τη Μπαρτσελόνα, προπονητής: 2009, 2011 με την Μπαρτσελόνα, 2023 με τη Μάντσεστερ Σίτι), Ζινεντίν Ζιντάν (παίκτης: 2002, προπονητής: 2016, 2017, 2018, όλες με τη Ρεάλ Μαδρίτης).
– Πέντε προπονητές έχουν στεφθεί πρωταθλητές Ευρώπης με δύο διαφορετικές ομάδες. Πρώτος ήταν ο Ερνστ Χάπελ (1970, Φέγενορντ, 1983, Αμβούργο) και ακολούθησαν οι Ότμαρ Χίτσφελντ (1997, Ντόρτμουντ, 2001, Μπάγερν Μονάχου), Ζοζέ Μουρίνιο (2004, Πόρτο, 2010, Ίντερ), Γιουπ Χάινκες (1998, Ρεάλ Μαδρίτης, 2013, Μπάγερν Μονάχου) και Κάρλο Αντσελότι (2003, 2007, Μίλαν, 2014, 2022, Ρεάλ Μαδρίτης).
– Οι ομάδες που έχουν κατακτήσει τα 3 ευρωπαϊκά τρόπαια των παλαιών διοργανώσεων (Κύπελλο Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, Κύπελλο Κυπελλούχων), είναι η Μπάγερν Μονάχου, η Γιουβέντους, ο Άγιαξ, η Τσέλσι και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ομάδα που να έχει και το Κόνφερενς Λιγκ δεν υπάρχει ακόμη. Υπάρχουν επίσης 10 ποδοσφαιριστές που κατάφεραν το ίδιο: οι Γκαετάνο Σιρέα, Αντόνιο Καμπρίνι, Μάρκο Ταρντέλι, Άρνολντ Μιούρεν, Σέρτζιο Μπρίο, Στέφανο Τακόνι, Σόνι Σιλόι, Ντάνι Μπλιντ, Τζιανλούκα Βιάλι, Βίτορ Μπαΐα.
– Μάλιστα, πλην των Ταρντέλι, Μπρίο και Μπαΐα, οι υπόλοιποι κατέκτησαν επιπλέον το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ αλλά και το Διηπειρωτικό Κύπελλο.
– Οι προπονητές που κατάφεραν το ίδιο είναι ο Ούντο Λάτεκ (Πρωταθλητριών με τη Μπάγερν το 1974, ΟΥΕΦΑ με τη Γκλάντμπαχ το 1979, Κυπελλούχων με τη Μπαρτσελόνα το 1982), ο Τζιοβάνι Τραπατόνι (Πρωταθλητριών το 1985 με τη Γιουβέντους, Κυπελλούχων το 1984 με τη Γιουβέντους, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1977, 1993 με τη Γιουβέντους, 1991 με την Ίντερ) και ο Ζοζέ Μουρίνιο (Τσάμπιονς Λιγκ το 2004 με την Πόρτο και το 2010 με την Ίντερ, ΟΥΕΦΑ/Γιουρόπα Λιγκ το 2003 με την Πόρτο και το 2017 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Κόνφερενς Λιγκ το 2022 με τη Ρόμα και ως βοηθός Κύπελλο Κυπελλούχων το 1997 με τη Μπαρτσελόνα). Μάλιστα ο Τραπατόνι κατέκτησε και Σούπερ Καπ και Διηπειρωτικό Κύπελλο.
-Υπάρχουν τέσσερις περιπτώσεις πατέρα και γιου που κατέκτησαν το τρόπαιο. Μανουέλ Σαντσίς Μαρτίνες (1966) και Μανουέλ Σαντσίς Οντιγιουέλο (1998, 2000) με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Τσέζαρε Μαλντίνι (1963) και Πάολο Μαλντίνι (1989, 1990, 1994, 2003, 2007) με τη Μίλαν. Κάρλες Μπουσκέτς (1992) και Σέρχιο Μπουσκέτς (2009, 2011, 2015) με τη Μπαρτσελόνα. Ζινεντίν Ζιντάν (2002) και οι δύο του γιοι Ένζο Ζιντάν (2017) και Λούκα Ζιντάν (2018) με τη Ρεάλ Μαδρίτης.
-Το Μάντσεστερ είναι μόνο η 2η πόλη με 2 διαφορετικούς νικητές Κυπέλλου Πρτωαθλητριών /Champions League. Η πρώτη ήταν το Μιλάνο (Μίλαν, Ίννερ).
-Η Ιταλία είναι η πρώτη χώρα που έχασε τρεις ευρωπαϊκούς τελικούς την ίδια σεζόν (Ρόμα στο Europa League, Φιορεντίνα στο Conference League, Ίντερ στο Champions League).
-Ο Σιμόνε Ιντζάγκι είναι ο 6ος διαφορετικός Ιταλός προπονητής που καθοδηγεί ομάδα σε τελικό Champions League, μετά τους Κάρλο Αντσελότι, Φάμπιο Καπέλο, Μαρτσέλο Λίπι, Ρομπέρτο Ντι Ματέο και Μασιμιλιάνο Αλέγκρι.
-Η Γερμανία είναι η μόνη άλλη χώρα με τόσους προπονητές σε τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών/ Champions League.
-Ο Έντιν Τζέκο έγινε το 2023 ο 9ος παίκτης εκτός έδρας ηλικίας 37+ που ξεκίνησε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών /Champions League. Οι προκάτοχοί του είναι οι, Αλφρέδο ντι Στέφανο, Φέρεντς Πούσκας, Τονίνιο Σερέζο, Πιέτρο Βιέρκογουντ, Λόταρ Ματέους, Αλεσάντρο Κοστακούρτα, Παόλο Μαλντίνι, Ράιαν Γκιγκς.
-Ο Κέβιν ντε Μπρόινε είναι ο δεύτερος παίκτης που τραυματίστηκε σε δύο τελικούς Champions League (2021 και 2023). Ο πρώτος ήταν ο Ντάνι Καρβαχάλ (Ρεάλ Μαδρίτης, 2016 και 2018).
-Ο Ρόδρι έγινε το 2023 είναι ο τρίτος Ισπανός παίκτης που σκοράρει για μη ισπανική ομάδα σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών/ Champions League, μετά τον Τσάμπι Αλόνσο (με τη Λίβερπουλ το 2005) και τον Αλβάρο Μοράτα (με τη Γιουβέντους το 2015).
Οι τελικοί
| Χρονιά | Πόλη | Αγώνας |
| Κύπελλο Πρωταθλητριών | ||
| 1956 | Παρίσι | Ρεάλ Μαδρίτης-Σταντ ντε Ρεμς 4-3 |
| 1957 | Μαδρίτη | Ρεάλ Μαδρίτης-Φιορεντίνα 2-0 |
| 1958 | Βρυξέλλες | Ρεάλ Μαδρίτης-Μίλαν 3-2 |
| 1959 | Στουτγκάρδη | Ρεάλ Μαδρίτης-Σταντ ντε Ρεμς 2-0 |
| 1960 | Γλασκώβη | Ρεάλ Μαδρίτης-Άιντραχτ Φρανκφούρτης 7-3 |
| 1961 | Βέρνη | Μπενφίκα-Μπαρτσελόνα 3-2 |
| 1962 | Άμστερνταμ | Μπενφίκα-Ρεάλ Μαδρίτης 5-3 |
| 1963 | Λονδίνο | Μίλαν-Μπενφίκα 2-1 |
| 1964 | Βιέννη | Ίντερ-Ρεάλ Μαδρίτης 3-1 |
| 1965 | Μιλάνο | Ίντερ-Μπενφίκα 1-0 |
| 1966 | Βρυξέλλες | Ρεάλ Μαδρίτης-Παρτιζάν Βελιγραδίου 2-1 |
| 1967 | Λισσαβώνα | Σέλτικ-Ίντερ 2-1 |
| 1968 | Λονδίνο | Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπενφίκα 4-1 |
| 1969 | Μαδρίτη | Μίλαν-Άγιαξ 4-1 |
| 1970 | Μιλάνο | Φέγενορντ-Σέλτικ 2-1 |
| 1971 | Λονδίνο | Άγιαξ-Παναθηναϊκός 2-0 |
| 1972 | Ρότερνταμ | Άγιαξ-Ίντερ 2-0 |
| 1973 | Βελιγράδι | Άγιαξ-Γιουβέντους 1-0 |
| 1974 | Βρυξέλλες | Μπάγερν Μονάχου-Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 & 4-0 |
| 1975 | Παρίσι | Μπάγερν Μονάχου-Λιντς 2-0 |
| 1976 | Γλασκώβη | Μπάγερν Μονάχου-Σέντ Ετιέν 1-0 |
| 1977 | Ρώμη | Λίβερπουλ-Γλάντμπαχ 3-1 |
| 1978 | Λονδίνο | Λίβερπουλ-Μπριζ 1-0 |
| 1979 | Μόναχο | Νότιγχαμ Φόρεστ-Μάλμε 1-0 |
| 1980 | Μαδρίτη | Νότιγχαμ Φόρεστ-Αμβούργο 1-0 |
| 1981 | Παρίσι | Λίβερπουλ-Ρεάλ Μαδρίτης 1-0 |
| 1982 | Ρότερνταμ | Άστον Βίλα-Μπάγερν Μονάχου 1-0 |
| 1983 | Αθήνα | Αμβούργο-Γιουβέντους 1-0 |
| 1984 | Ρώμη | Λίβερπουλ-Ρόμα 1-1 (4-2 πεν) |
| 1985 | Βρυξέλλες | Γιουβέντους-Λίβερπουλ 1-0 |
| 1986 | Σεβίλλη | Στεάουα Βουκουρεστίου-Μπαρτσελόνα 0-0 (2-0 πεν) |
| 1987 | Βιέννη | Πόρτο-Μπάγερν Μονάχου 2-1 |
| 1988 | Στουτγκάρδη | Αϊντχόφεν-Μπενφίκα 0-0 (6-5 πεν) |
| 1989 | Βαρκελώνη | Μίλαν-Στεάουα Βουκουρεστίου 4-0 |
| 1990 | Βιέννη | Μίλαν-Μπενφίκα 1-0 |
| 1991 | Μπάρι | Ερυθρός Αστέρας-Μαρσέιγ 0-0 (5-3 πεν) |
| 1992 | Λονδίνο | Μπαρτσελόνα-Σαμπντόρια 0-0 (1-0 παρ) |
| Τσάμπιονς Λιγκ | ||
| 1993 | Μόναχο | Μαρσέιγ-Μίλαν 1-0 |
| 1994 | Αθήνα | Μίλαν-Μπαρτσελόνα 4-0 |
| 1995 | Βιέννη | Άγιαξ-Μίλαν 1-0 |
| 1996 | Ρώμη | Γιουβέντους-Άγιαξ 1-1 (4-2 πεν) |
| 1997 | Μόναχο | Ντόρτμουντ-Γιουβέντους 3-1 |
| 1998 | Άμστερνταμ | Ρεάλ Μαδρίτης-Γιουβέντους 1-0 |
| 1999 | Βαρκελώνη | Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπάγερν Μονάχου 2-1 |
| 2000 | Παρίσι | Ρεάλ Μαδρίτης-Βαλένθια 3-0 |
| 2001 | Μιλάνο | Μπάγερν Μονάχου-Βαλένθια 1-1 (5-4 πεν) |
| 2002 | Γλασκώβη | Ρεάλ Μαδρίτης-Λεβερκούζεν 2-1 |
| 2003 | Μάντσεστερ | Μίλαν-Γιουβέντους 0-0 (3-2 πεν) |
| 2004 | Γκελζενκίρχεν | Πόρτο-Μονακό 3-0 |
| 2005 | Κωνσταντινούπολη | Λίβερπουλ-Μίλαν 3-3 (3-2 πεν) |
| 2006 | Παρίσι | Μπαρτσελόνα-Άρσεναλ 2-1 |
| 2007 | Αθήνα | Μίλαν-Λίβερπουλ 2-1 |
| 2008 | Μόσχα | Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Τσέλσι 1-1 (6-5 πεν) |
| 2009 | Ρώμη | Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2-0 |
| 2010 | Μαδρίτη | Ίντερ-Μπάγερν Μονάχου 2-0 |
| 2011 | Λονδίνο | Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 3-1 |
| 2012 | Μόναχο | Τσέλσι-Μπάγερν Μονάχου 1-1 (4-3 πεν) |
| 2013 | Λονδίνο | Μπάγερν Μονάχου-Ντόρτμουντ 2-1 |
| 2014 | Λισσαβώνα | Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 (4-1 παρ) |
| 2015 | Βερολίνο | Μπαρτσελόνα-Γιουβέντους 3-1 |
| 2016 | Μιλάνο | Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 (5-3 πέν) |
| 2017 | Κάρντιφ | Ρεάλ Μαδρίτης-Γιουβέντους 4-1 |
| 2018 | Κίεβο | Ρεάλ Μαδρίτης-Λίβερπουλ 3-1 |
| 2019 | Μαδρίτη | Λίβερπουλ-Τότεναμ 2-0 |
| 2020 | Λισαβόνα | Μπάγερν Μονάχου-Παρί Σεν Ζερμέν 1-0 |
| 2021 | Πόρτο | Τσέλσι-Μάντσεστερ Σίτι 1-0 |
| 2022 | Παρίσι | Ρεάλ Μαδρίτης-Λίβερπουλ 1-0 |
| 2023 | Κωνσταντινούπολη | Μάντσεστερ Σίτι-Ίντερ 1-0 |
| 2024 | Λονδίνο | Ρεάλ Μαδρίτης-Μπορούσια Ντόρτμουντ 2-0 |
| Ομάδα | Κυπ. | Φιν. | Χρονιές Κατάκτησης | Χρονιές Φιναλίστ |
| Ρεάλ Μαδρίτης | 15 | 3 | 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966, 1998, 2000, 2002, 2014, 2016, 2017, 2018, 2022, 2024 | 1962, 1964, 1981 |
| Μίλαν | 7 | 4 | 1963, 1969, 1989, 1990, 1994, 2003, 2007 | 1958, 1993, 1995, 2005 |
| Λίβερπουλ | 6 | 4 | 1977, 1978, 1981, 1984, 2005, 2019 | 1985, 2007, 2018, 2022 |
| Μπάγερν Μονάχου | 6 | 5 | 1974, 1975, 1976, 2001, 2013, 2020 | 1982, 1987, 1999, 2010, 2012 |
| Μπαρτσελόνα | 5 | 3 | 1992, 2006, 2009, 2011, 2015 | 1961, 1986, 1994 |
| Άγιαξ | 4 | 2 | 1971, 1972, 1973, 1995 | 1969, 1996 |
| Ίντερ | 3 | 2 | 1964, 1965, 2010 | 1967, 1972 |
| Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ | 3 | 2 | 1968, 1999, 2008 | 2009, 2011 |
| Μπενφίκα | 2 | 5 | 1961, 1962 | 1963, 1965, 1968, 1988, 1990 |
| Γιουβέντους | 2 | 7 | 1985, 1996 | 1973, 1983, 1997, 1998, 2003, 2015, 2017 |
| Τσέλσι | 2 | 1 | 2012, 2021 | 2008 |
| Νότιγχαμ Φόρεστ | 2 | – | 1979, 1980 | |
| Πόρτο | 2 | – | 1987, 2004 | |
| Μπορούσια Ντόρτμουντ | 1 | 2 | 1997 | 2013, 2024 |
| Σέλτικ | 1 | 1 | 1967 | 1970 |
| Αμβούργο | 1 | 1 | 1983 | 1980 |
| Στεάουα Βουκουρεστίου | 1 | 1 | 1986 | 1989 |
| Μαρσέιγ | 1 | 1 | 1993 | 1991 |
| Φέγενορντ | 1 | – | 1970 | |
| Άστον Βίλα | 1 | – | 1982 | |
| Αϊντχόφεν | 1 | – | 1988 | |
| Ερυθρός Αστέρας | 1 | – | 1991 | |
| Μάντσεστερ Σίτι | 1 | 1 | 2023 | 2021 |
| Ατλέτικο Μαδρίτης | – | 3 | 1974, 2014, 2016 | |
| Ρεμς | – | 2 | 1956, 1959 | |
| Βαλένθια | – | 2 | 2000, 2001 | |
| Άιντραχτ Φρανκφούρτης | – | 1 | 1960 | |
| Παρτιζάν Βελιγραδίου | – | 1 | 1966 | |
| Παναθηναϊκός | – | 1 | 1971 | |
| Φιορεντίνα | – | 1 | 1957 | |
| Λίντς | – | 1 | 1975 | |
| Σεντ Ετιέν | – | 1 | 1976 | |
| Γκλάντμπαχ | – | 1 | 1977 | |
| Κλάμπ Μπρίζ | – | 1 | 1978 | |
| Μάλμε | – | 1 | 1979 | |
| Ρόμα | – | 1 | 1984 | |
| Σαμπντόρια | – | 1 | 1992 | |
| Λεβερκούζεν | – | 1 | 2002 | |
| Μονακό | – | 1 | 2004 | |
| Άρσεναλ | – | 1 | 2006 | |
| Τότεναμ | – | 1 | 2019 | |
| Παρί Σεν Ζερμέν | – | 1 | 2020 |
Τα γήπεδα των τελικών
Οι 70 (μαζί με τον φετινό) τελικοί, έχουν φιλοξενηθεί σε 31 γήπεδα από 23 πόλεις και 16 χώρες.
Τη μερίδα του λέοντος έχουν, από χώρες η Ιταλία και η Αγγλία με 9 τελικούς, ενώ από πόλεις το Λονδίνο με 8. Μάλιστα όλοι διεξήχθησαν στο Γουέμπλεϊ, που είναι και το γήπεδο με τους περισσότερους τελικούς. Το Μόναχο, το Παρίσι, το Άμστερνταμ, η Λισαβόνα και η Μαδρίτη έχουν φιλοξενήσει τελικούς σε 2 διαφορετικά γήπεδά τους. Ενώ η Γερμανία έχει φιλοξενήσει τελικούς σε 4 διαφορετικές πόλεις της (Μόναχο, Στουτγκάρδη, Γκελζενκίρχεν και Βερολίνο).
| Χώρα | Πόλη | Γήπεδο |
| Ιταλία (9) | Μιλάνο (4) | Σαν Σίρο: 1965, 1970, 2001, 2016 |
| Ρώμη (4) | Ολίμπικο: 1977, 1984, 1996, 2009 | |
| Μπάρι (1) | Σαν Νίκολα: 1991 | |
| Αγγλία (9) | Λονδίνο (8) | Γουέμπλεϊ: 1963, 1968, 1971, 1978, 1992, 2011, 2013, 2024 |
| Μάντσεστερ (1) | Όλντ Τράφορντ: 2003 | |
| Γερμανία (9) | Μόναχο (5) | Ολυμπιακό Στάδιο: 1993, 1997. Αλιάνζ Αρένα: 2012, 2025 |
| Στουτγκάρδη (2) | Νέκαρσταντιον: 1959, 1988 | |
| Γκελζενκίρχεν (1) | Αρένα Αουφ Σάλκε (Φέλτινς): 2004 | |
| Βερολίνο (1) | Ολυμπιακό Στάδιο: 2015 | |
| Ισπανία (8) | Μαδρίτη (5) | Σαντιάγο Μπερναμπέου: 1957, 1969, 1980, 2010. Γουάντα Μετροπολιτάνο: 2019 |
| Βαρκελώνη (2) | Καμπ Νου: 1989, 1999 | |
| Σεβίλλη (1) | Σάντσες Πιθχουάν: 1986 | |
| Γαλλία (6) | Παρίσι (6) | Παρκ ντε Πρενς: 1956, 1975, 1981. Σταντ ντε Φρανς: 2000, 2006, 2022 |
| Αυστρία (4) | Βιέννη (4) | Ερνστ Χάπελ (Πράτερ): 1964, 1987, 1990, 1995 |
| Βέλγιο (4) | Βρυξέλλες (4) | Χέιζελ: 1958, 1966, 1974, 1985 |
| Ολλανδία (4) | Άμστερνταμ (2) | Ολυμπιακό Στάδιο: 1962. Άμστερνταμ Αρένα: 1998 |
| Ρότερνταμ (2) | Ντε Κάιπ: 1972, 1982 | |
| Πορτογαλία (4) | Λισαβόνα (3) | Νασιονάλ: 1967. Ντα Λουζ: 2014, 2020 |
| Πόρτο (1) | Ντραγκάο: 2021 | |
| Σκωτία (3) | Γλασκώβη (3) | Χάμπντεν Παρκ: 1960, 1976, 2002 |
| Ελλάδα (3) | Αθήνα (3) | Ολυμπιακό Στάδιο: 1983, 1994, 2007 |
| Τουρκία (2) | Κωνσταντινούπολη (2) | Ατατούρκ: 2005, 2023 |
| Ελβετία (1) | Βέρνη (1) | Βάνκντορφ: 1961 |
| Σερβία (1) | Βελιγράδι (1) | Στάδιο Ερυθρού Αστέρα: 1973 |
| Ρωσία (1) | Μόσχα (1) | Λουζνίκι: 2008 |
| Ουαλία (1) | Κάρντιφ (1) | Μιλένιουμ: 2017 |
| Ουκρανία (1) | Κίεβο (1) | Ολιμπίνσκι: 2018 |