Η εκπληκτική φέτος Paris Saint-Germain του Luis Enrique διεκδικεί το Champions League από την Inter των τριών τροπαίων στην “Allianz arena” του Μονάχου, μιας πόλης με… ιδιαίτερη παράδοση σε ότι αφορά σε τελικούς Ευρώπης. Μεταδίδει από τη Βαυαρία ο Νίκος Στρατής…
Η Paris Saint-Germain έχει εντυπωσιάσει φέτος με το ποδόσφαιρο που παίζει έχοντας αποκλείσει και τις τρεις αγγλικές ομάδες που βρέθηκαν στο δρόμο της στα νοκ σουτ (Liverpool, Aston Villa, Arsenal) κι ενώ στον όμιλο είχε πάρει μεγάλη και καθοριστική νίκη κόντρα στη Manchester City. Μετά τον χαμένο τελικό από τη Bayern της χρονιάς της πανδημίας (2020) διεκδικεί με μεγάλες αξιώσεις το κύπελλο. Ο Luis Enrique μάλιστα πριν δέκα χρόνια και πάλι σε γερμανικό έδαφος (Βερολίνο) είχε κατακτήσει το τρόπαιο στον πάγκο της Barcelona (3-1 τη Juventus). Αν το καταφέρει θα γίνει μόλις ο έβδομος κόουτς που πανηγυρίζει το κύπελλο με δύο διαφορετικές ομάδες (Ernst Happel, Otmar Hitzfeld, Jupp Heynckes, Jose Mourinho, Carlo Ancelotti, Pep Guardiola οι έξι)
Το Μόναχο έχει και ένα στατιστικό που βολεύει τους Γάλλους που ακόμα δεν έχουν στη συλλογή τους τρόπαιο Champions Champions League: Στις τέσσερις προηγούμενες περιπτώσεις που η βαυαρική πρωτεύουσα φιλοξένησε τον τελικό, πανηγύριζαν ομάδες που δεν το είχαν ξαναπάρει! Nottingham Forest, Marseille, Dortmund, Chelsea! H PSG έχει την ευκαιρία να συνεχίσει αυτή την μοναδική στο είδος της παράδοση.
Από την άλλη μεριά η Inter ευνοείται από ένα άλλο… ιδιαίτερο στατιστικό που αφορά στον Ρουμάνο διαιτητή του τελικού Istvan Kovacs. Ο elite διαιτητής στους δύο προηγουμoυς τελικούς που διηύθυνε (2022 Conference League: Roma – Feyenoord 1-0, 2024 Europa League: Atalanta – Leverkusen 3-0) το κύπελλο υψηθωκε από ιταλικά χέρια!
Δείτε όλη την εκπομπή του αθλητικού τμήματος του ΑΡΤ και όσα μετέδωσε ο Νίκος Στρατής από το Μόναχο…
Γεννήθηκα στην Αθήνα και ένα από τα πράγματα που αγάπησα πολύ νωρίς ήταν το ποδόσφαιρο. Από μικρός συνειδητοποίησα ότι η καρδιά μου… χτυπούσε πιο δυνατά στα παιχνίδια της Τετάρτης συγκριτικά με εκείνα της Κυριακής, ακόμα και αν σε αυτά δεν συμμετείχαν ελληνικές ομάδες. Το διεθνές ποδόσφαιρο εξελίχτηκε σε μεγάλη “καψούρα” και πάθος, έστω κι αν οι σπουδές αθλητικής δημοσιογραφίας ήρθαν αρκετά καθυστερημένα διαδεχόμενες αυτές του σχεδιασμού εσωτερικών χώρων! Ευγνωμονώ τον Θεό που με βοήθησε να κάνω επάγγελμα το… ταξίδι της παιδικής μου φαντασίας. Η μελαγχολία που μου προκαλεί η άνιση σύγκριση του ελληνικού με το διεθνές ποδόσφαιρο είναι μάλλον αναπόφευκτη, αλλά σε αυτή τη ζωή δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα!
Μπορεί επίσης να σας αρέσει