Τελικός Champions League απόψε (28/5, 22.00) ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Ρεάλ Μαδρίτης
Λίβερπουλ και Ρεάλ Μαδρίτης διεκδικούν απόψε (28/5, 22.00) στο «Σταντ ντε Φρανς» το τρόπαιο του Champions League και το Kingsport.gr κάνει μια αναδρομή στην ιστορία της διοργάνωσης.
Για τις δύο ομάδες θα είναι ο τρίτος μεταξύ τους τελικός, καθώς έχουν αναμετρηθεί ξανά το 1981 (ξανά στο Παρίσι, αλλά στο «Παρκ ντε Πρενς») με νικητές τους Άγγλους και το 2018 με νικητές τους Ισπανούς.
Ο τελικός θα διεξαχθεί στο «Σταντ ντε Φρανς» της συνοικίας Σεν Ντενί του Παρισιού. Θα είναι ο τρίτος τελικός που φιλοξενεί το συγκεκριμένο στάδιο, μετά από εκείνους του 2000 (Ρεάλ Μαδρίτης-Βαλένθια 3-0) και του 2006 (Μπαρτσελόνα-Άρσεναλ 2-1). Και για να φτάσει εκεί, χρειάστηκε να γίνει δύο φορές αλλαγή της έδρας. Αρχικά ο τελικός ήταν προγραμματισμένος να διεξαχθεί στο «Ατατούρκ» της Κωνσταντινούπολης. Ένα γήπεδο στο οποίο ορίστηκε ο τελικός του 2020, ωστόσο λόγω της πανδημίας εκείνη τη χρονιά έγινε στο «Ντα Λουζ» της Λισαβόνας. Ξανά την επόμενη χρονιά, με τον τελικό να μετατίθεται για τον ίδιο λόγο στο «Ντραγκάο» του Πόρτο, και στη συνέχεια ορίστηκε για φέτος. Η ΟΥΕΦΑ αποφάσισε να μεταθέσει τον ορισμό της Κωνσταντινούπολης για το 2023 και να ορίσει τον φετινό στο «Κρεστόφσκι» της Αγίας Πετρτούπολης. Ωστόσο λόγω του πολέμου που κήρυξε η Ρωσία στην Ουκρανία, η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία τον μετέθεσε στο Παρίσι.
Λίβερπουλ…
Η Λίβερπουλ θα συμμετάσχει για 10η φορά σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ (και 16ο συνολικά), διεκδικώντας το έβδομο τρόπαιό της (και 10ο συνολικά). Έως τώρα έχει 6 τρόπαια που μαζί με την Μπάγερν Μονάχου την κατατάσσουν στην τρίτη θέση των κατακτήσεων.
Έπαιξε αρχικά τη διετία 1977, 1978 όπου κατέκτησε ισάριθμα τρόπαια, με 3-1 επί της Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ στη Ρώμη και με 1-0 επί της Κλαμπ Μπριζ στο Λονδίνο αντίστοιχα. Στη συνέχεια το 1981 με 1-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης στο Παρίσι και το 1984 με 4-2 στα πέναλτι επί της Ρόμα στη Ρώμη μετά το 1-1 του κανονικού αγώνα. Ακολούθησε ο τραγικός τελικός των Βρυξελλών το 1985 όπου ηττήθηκε από τη Γιουβέντους με 1-0, σε έναν αγώνα που επισκιάστηκε από τον θάνατο 39 ανθρώπων. Ακολούθησε ο ανεπανάληπτος τελικός του 2005 στην Κωνσταντινούπολη, όπου παρόλο που βρέθηκε να χάνει με 3-0 από τη Μίλαν, ισοφάρισε σε 3-3 και κατέκτησε το τρόπαιο στα πέναλτι με 3-2. Το 2007 στην Αθήνα αντιμετώπισε ξανά τη Μίλαν, αλλά ηττήθηκε με 2-1. Το 2018 στο Κίεβο ηττήθηκε με 3-1 από τη Ρεάλ Μαδρίτης και ένα χρόνο μετά στη Μαδρίτη πήρε ξανά την κούπα με 2-0 επί της Τότεναμ.
Επιπλέον έχει ακόμη τέσσερις τελικούς Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ/Γιουρόπα Λιγκ. Το 1973 το κατέκτησε επί της Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ (νίκη 3-0 στην Αγγλία, ήττα 2-0 στη Γερμανία) , 1976 επί της Κλαμπ Μπριζ (νίκη 3-2 στην Αγγλία, ισοπαλία 1-1 στο Βέλγιο), το 2001 το κατέκτησε με 5-4 επί της Αλαβές στο Ντόρτμουντ και το 2016 το έχασε με 3-1 από τη Σεβίλλη στη Βασιλεία. Επίσης έχει έναν χαμένο τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1966 με 2-1 από τη Μπορούσια Ντόρτμουντ στη Γλασκώβη.
Στην πορεία της ως τον τελικό, τερμάτισε πρώτη με 18 βαθμούς στον όμιλο νικώντας τις Μίλαν (3-2 εντός, 1-2 εκτός), Πόρτο (1-5 εκτός, 2-0 εντός) και Ατλέτικο Μαδρίτης (2-3 εκτός, 2-0 εντός). Στους «16» απέκλεισε την Ίντερ (νίκη 0-2 εκτός, ήττα 0-1 εντός), στα προημιτελικά τη Μπενφίκα (νίκη 1-3 εκτός, ισοπαλία 3-3 εντός).
Για τον αποψινό τελικό, ο Γιούργκεν Κλοπ αναμένεται να ξεκινήσει με τους Άλισον, Αλεξάντερ-Άρνολντ, Κονατέ, Φαν Ντάικ, Ρόμπερτσον, Χέντερσον,. Φαμπίνιο, Κεϊτά, Σαλάχ, Μανέ, Λουίς Ντίας.
…εναντίον Ρεάλ Μαδρίτης
Η Ρεάλ Μαδρίτης αποτελεί την πολυνίκη του θεσμού. Θα αγωνιστεί στον 17ο τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ (και 21ο συνολικά) και θα διεκδικήσει το 14ο τρόπαιό της (και 16ο συνολικά). Η αρχή έγινε με 5 συνεχόμενες κατακτήσεις στους ισάριθμους πρώτους τελικούς της διοργάνωσης. Το 1956 με 4-3 επί της Ρεμς στο Παρίσι, το 1957 2-0 επί της Φιορεντίνα στη Μαδρίτη, το 1958 με 3-2 επί της Μίλαν στις Βρυξέλλες, το 1959 με 2-0 τη Ρεμς στη Στουτγάρδη και το 1960 με 7-3 επί της Άιντραχτ Φρανκφούρτης στη Γλασκώβη. Ακολούθησαν οι χαμένοι τελικοί του 1962 με 5-3 από τη Μπενφίκα στο Άμστερνταμ και του 1964 με 3-1 από την Ίντερ στη Βιέννη. Στη συνέχεια ξανά κατάκτηση το 1966 με 2-1 επί της Παρτιζάν Βελιγραδίου στις Βρυξέλλες. Επόμενη παρουσία της σε τελικό ήταν το 1981 όπου ηττήθηκε με 1-0 από τη Λίβερπουλ στο Παρίσι. Και όλες οι επόμενες παρουσίες της συνοδεύτηκαν από κατακτήσεις. Το 1998 με 1-0 επί της Γιουβέντους στο Άμστερνταμ, το 2000 με 3-0 επί της Βαλένθια στο Παρίσι, το 2002 με 2-1 επί της Λεβερκούζεν στη Γλασκώβη, το 2014 με 4-1 (στην παράταση) επί της Ατλέτικο Μαδρίτης στη Λισαβόνα, το 2016 με 5-3 στα πέναλτι (1-1 ο κανονικός αγώνας) πάλι επί της Ατλέτικο Μαδρίτης στο Μιλάνο, το 2017 με 4-1 επί της Γιουβέντους στο Κάρντιφ και το 2018 με 2-0 επί της Λίβερπουλ στο Κίεβο.
Έχει επίσης κατακτήσει δύο Κύπελλα ΟΥΕΦΑ, το 1985 επί της Βιντεότον (Νίκη 3-0 στην Ουγγαρία, ήττα 1-0 στην Ισπανία) και το 1986 επί της Κολωνίας (νίκη 5-1 στην Ισπανία, ήττα 2-0 στη Γερμανία). Και έχει και δύο χαμένους τελικούς Κυπέλλου Κυπελλούχων, το 1971 από την Τσέλσι με 2-1 στο Στάδιο Καραϊσκάκη (ήταν επαναληπτικός, καθώς το πρώτο παιχνίδι είχε λήξει 1-1 και δεν υπήρχαν πέναλτι) και το 1983 με 2-1 από την Αμπερντίν στο Γκέτεμποργκ.
Στην πορεία της ως τον τελικό, τερμάτισε στην πρώτη θέση του ομίλου της κόντρα σε Ίντερ (δύο νίκες, 0-1 εκτός, 2-0 εντός), Σερίφ Τιρασπόλ (ήττα 1-2 εντός, νίκη 0-3 εκτός) και Σαχτάρ Ντόνετσκ (δύο νόκες 0-5 εκτός, 2-1 εντός). Στους «16» απέκλεισε την Παρί Σεν Ζερμέν (ήττα 1-0 στο Παρίσι, νίκη 3-1 στη Μαδρίτη), στα προημιτελικά την Τσέλσι (νίκη 1-3 στο Λονδίνο, ήττα 2-3 στην παράταση στη Μαδρίτη) και στα ημιτελικά την Μάντσεστερ Σίτι (ήττα 4-3 στην Αγγλία, νίκη 3-1 στην παράταση στην Ισπανία).
Ο Κάρλο Αντσελότι αναμένεται να ξεκινήσει με τους Κουρτουά, Καρβαχάλ, Έντερ Μιλιτάο, Αλάμπα, Μεντί, Κροος, Κασεμίρο, Μόντριτς, Βαλβέρδε, Μπενζεμά, Βινίσιους Ζούνιορ.
Τσιμίκας ο… 16ος
Ο Κώστας Τσιμίκας θα είναι παρών στον τελικό αυτό. Ο Τσιμίκας θα είναι μεν ο δεύτερος Έλληνας στην εποχή του Champions League, αλλά συνολικά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις θα είναι ο 16ος. Αρχικά, στην εποχή του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, είχαν συμμετάσχει οι 11 του Παναθηναϊκού στον τελικό του 1971 που ηττήθηκαν 2-0 από τον Άγιαξ. Πρόκειται για τους Τάκη Οικονομόπουλο, Γιάννη Τομαρά, Γιώργο Βλάχο, Κώστα Ελευθεράκη, Άνθιμο Καψή, Αριστείδη Καμάρα, Φραγκίσκο Σούρπη, Χάρη Γραμμό, Αντώνη Αντωνιάδη, Μίμη Δομάζο και Τότη Φυλακούρη. Όλοι τους αγωνίστηκαν και στα 90 λεπτά, μιας και ο Φέρεντς Πούσκας δεν είχε κάνει αλλαγές.
Αργότερα, στο Champions League πλέον, ο επόμενος ήταν ο Άκης Ζήκος, ο οποίος είχε παίξει με τη Μονακό κόντρα στην Πόρτο το 2004 (επικράτησε η Πόρτο του Ζοσέ Μουρίνιο με 3-0) και αγωνίστηκε σε όλο τον αγώνα.
Στη συνέχεια υπήρξαν τρεις ακόμη συμμετοχές, σε τελικούς Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και Γιουρόπα Λιγκ. Στον τελικό του 2009 αγωνίστηκε ο Αλέξανδρος Τζιόλης με τη φανέλα της Βέρντερ Βρέμης και ηττήθηκε στην παράταση με 2-1 από τη Σαχτάρ Ντόνετσκ. Ο ίδιος πέρασε στο ματς στο 103’.
Το 2018 ο Κώστας Μήτρογλου με τη Μαρσέιγ, στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ που ηττήθηκε με 3-0 από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Ο Έλληνας φορ πέρασε στο ματς στο 74ο λεπτό.
Και το 2019 ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος με την Άρσεναλ στον τελικό της ίδιας διοργάνωσης, όπου ηττήθηκε από την Τσέλσι με 4-1. Αγωνίστηκε και στα 90′.
Ωστόσο, από τους 15 που αγωνίστηκαν (11 του Παναθηναϊκού+4 στη συνέχεια για την ακρίβεια), κανένας δεν έφυγε νικητής. Έτσι, αν η Λίβερπουλ είναι η νικήτρια στον αποψινό τελικό, τότε ο Κώστας Τσιμίκας θα γίνει ο πρώτος Έλληνας που θα κατακτήσει την “κούπα με τα μεγάλα αυτιά”, αλλά και μεγάλο ευρωπαϊκό τίτλο γενικότερα.
Και λέμε μεγάλο ευρωπαϊκό τίτλο, μιας και ο Στάθης Ταυλαρίδης είχε κατακτήσει το Κύπελλο Ιντερτότο με τη φανέλα της Λιλ, αλλά και ο Γιούρκας Σεϊταρίδης το Διηπειρωτικό Κύπελλο με την Πόρτο. Και τα δύο αυτά το 2004.
Λίβερπουλ-Ρεάλ Μαδρίτης… “πράξη” 3
Οι δύο ομάδες θα αναμετρηθούν για τρίτη φορά σε τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Η πρώτη ήταν το 1981 όταν οι Άγγλοι νίκησαν 1-0, ξανά στο Παρίσι (αλλά στο “Παρκ ντε Πρενς” τότε). Και η δεύτερη το 2018 στο Κίεβο, όταν οι Μαδριλένοι επικράτησαν με 3-1.
Πώς ξεκίνησε όμως αυτή η λαμπερή ποδοσφαιρική γιορτή;
Τον Δεκέμβριο του 1954, στα γραφεία της γαλλικής εφημερίδας «L’ Eqipe» ο διευθυντής της, Ζακ Γκοντέ, έχει παραλάβει την ανταπόκριση από την Αγγλία του απεσταλμένου ρεπόρτερ Γκαμπριέλ Ανό. Είχε πάει για να καλύψει τους φιλικούς αγώνες της Γουλβς με την ουγγρική Χόνβεντ και την (τότε) σοβιετική Σπαρτάκ Μόσχας, παραδοσιακές δυνάμεις της εποχής.
Η Γουλβς πέτυχε δύο πολύ σημαντικές νίκες και ο βρετανικός Τύπος είχε σπεύσει να τη χαρακτηρίσει «πρωταθλήτρια Ευρώπης». Ο Ανό στο σχολιασμό του ανέφερε ότι αυτός ο ισχυρισμός είναι εντελώς λάθος, καθώς θα πρέπει η Γουλβς να αγωνιστεί και στις έδρες των αντιπάλων της. Και πέρα από αυτό, υπήρχαν και άλλες ομάδες, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μίλαν που θα μπορούσαν και εκείνες να χαρακτηριστούν ως ευρωπαϊκές πρωταθλήτριες.
Στην τελευταία παράγραφο του κειμένου του, πρότεινε τη δημιουργία μιας διοργάνωσης, στην οποία θα παίρνουν μέρος σύλλογοι από όλον τον κόσμο, ή έστω από την Ευρώπη, όπως και με τις εθνικές ομάδες. (Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δεν είχε ξεκινήσει ακόμα, ωστόσο ήταν ήδη υπό συζητήσεις).
Το επόμενο διάστημα, η γαλλική εφημερίδα με σειρά άρθρων της, είχε βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία αυτής της νέας διοργάνωσης. Βασικές παράμετροι ήταν οι εξής:
Κάθε ομοσπονδία θα εκπροσωπείται από μία ομάδα, την πρωταθλήτρια της προηγούμενης χρονιάς.
Οι αγώνες θα γίνονται στο μέσο κάθε εβδομάδας και θα είναι νυχτερινά.
Θα υπάρχει πανευρωπαϊκή τηλεοπτική κάλυψη.
Μετά από αλλεπάλληλες συζητήσεις, και αφού κάμφθηκαν και τα εμπόδια από πλευράς ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ οι οποίες διατηρούσαν επιφυλάξεις, το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης ήταν γεγονός. Και στις 4 Σεπτεμβρίου 1955 στο Εθνικό Στάδιο της Λισαβόνας έγινε ο πρώτος αγώνας. Σπόρτιγκ Λισαβόνας και Παρτιζάν Βελιγραδίου ήρθαν ισόπαλες 3-3. Και στις 13 Ιουνίου 1956 στο Παρίσι έγινε ο πρώτος τελικός με την Ρεάλ Μαδρίτης να στέφεται πρωταθλήτρια επικρατώντας με 4-3 της Σταντ Ντε Ρεμς.
Αυτή η διοργάνωση συνεχίστηκε επί 36 χρόνια πριν αλλάξει, εκσυγχρονιστεί και γίνει η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, το Τσάμπιονς Λιγκ.
Το 1992, η ΟΥΕΦΑ δημιουργεί το Τσάμπιονς Λιγκ ως μετεξέλιξη του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Τα πρώτα χρόνια του συνεχίζουν να μετέχουν μόνο οι πρωταθλήτριες ομάδες, ενώ από το 1997, η διοργάνωση «ανοίγει» και παίζουν σε αυτή ομάδες που τερμάτισαν πίσω από τους πρωταθλητές.
Μικρά, ενδιαφέροντα
-Οι ομάδες που έχουν κάνει «τρεμπλ», δηλαδή πρωτάθλημα και κύπελλο στη χώρα τους και το Τσάμπιονς Λιγκ είναι: Σέλτικ 1967, Άγιαξ 1972, Αϊντχόφεν 1988, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 1999, Μπαρτσελόνα 2009 & 2015, Ίντερ 2010, Μπάγερν Μονάχου 2013 & 2020.
-Οι ομάδες που το έχουν κατακτήσει αήττητες είναι: Ίντερ (1964), Άγιαξ (1972, 1995), Νότιγχαμ Φόρεστ (1979), Λίβερπουλ (1981, 1984), Μίλαν (1989, 1994), Ερυθρός Αστέρας (1991), Μαρσέιγ (1993), Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999, 2008), Μπαρτσελόνα (2006), Μπάγερν Μονάχου (2020). Η Μάντσεστερ Σίτι θα μπει και εκείνη σε αυτή τη λίστα εφόσον το κατακτήσει.
-Οι ομάδες που το κατέκτησαν με τις λιγότερες νίκες ήταν την εποχή του Κυπέλλου Πρωταθλητριών η Αϊντχόφεν (1988) με 3 νίκες (και καμία από τα προημιτελικά και μετά) και στην εποχή του Τσάμπιονς Λιγκ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999) με 5 νίκες. Στον αντίποδα, οι ομάδες που το κατέκτησαν κάνοντας τις περισσότερες ήττες είναι οι Ρεάλ Μαδρίτης (2000), Μίλαν (2003), Λίβερπουλ (2019), με 4 ήττες.
-Από το 1997 που συμμετείχαν στη διοργάνωση και μη πρωταθλήτριες ομάδες, υπήρξαν περιπτώσεις που το Τσάμπιονς Λιγκ κατέκτησε σύλλογος που δεν είχε πάρει πρωτάθλημα στη χώρα του την προηγούμενη χρονιά. Πρόκειται για τις: Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999), Ρεάλ Μαδρίτης (2000, 2014, 2016), Μίλαν (2003, 2007), Λίβερπουλ (2005, 2019), Μπαρτσελόνα (2009, 2015), Τσέλσι (2012) και Μπάγερν Μονάχου (2013). Υπάρχει και η περίπτωση της Νότιγχαμ Φόρεστ, η οποία έπαιξε ως τροπαιούχος (όχι ως πρωταθλήτρια) και υπερασπίστηκε τον τίτλο της.
-Η Νότιγχαμ Φόρεστ είναι η μοναδική ομάδα που έχει περισσότερα Κύπελλα Πρωταθλητριών (1979, 1980), από πρωταθλήματα στη χώρα της (1978). Επιπλέον, η Μπάγερ Λεβερκούζεν το 2002 έγινε η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα ομάδα που έφτασε στον τελικό, χωρίς να έχει κατακτήσει ποτέ το πρωτάθλημα στη χώρα της.
-Ο παίκτης με τις περισσότερες κατακτήσεις είναι ο Φρανσίσκο Χέντο με 6 (1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966), όλες με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Κλάρενς Ζέεντορφ είναι ο μοναδικός παίκτης που έχει κατακτήσει το Champions League με τρεις διαφορετικές ομάδες (1995, Άγιαξ, 1998, Ρεάλ Μαδρίτης, 2003, 2007, Μίλαν). Ο Μπομπ Πέισλι και ο Κάρλο Αντσελότι είναι οι τεχνικοί με τρεις κατακτήσεις, το 1977, το 1978 και το 1981, όλες με τη Λίβερπουλ ο Πέισλι, 2003, 2007 (με τη Μίλαν) και 2014 (με τη Ρεάλ Μαδρίτης) ο Αντσελότι.
– Έξι άνθρωποι έχουν κατακτήσει το τρόπαιο τόσο ως παίκτες, όσο και ως προπονητές. Αυτοί είναι: Μιγκέλ Μουνιόθ (παίκτης: 1956, 1957, προπονητής: 1960, 1966, όλες με τη Ρεάλ Μαδρίτης), Τζιοβάνι Τραπατόνι (παίκτης: 1963, 1969 με τη Μίλαν, προπονητής: 1985 με τη Γιουβέντους), Γιόχαν Κρόιφ (παίκτης: 1971, 1972, 1973 με τον Άγιαξ, προπονητής: 1992 με την Μπαρτσελόνα), Κάρλο Αντσελότι (παίκτης: 1989, 1990 με τη Μίλαν, προπονητής: 2003, 2007 με τη Μίλαν, 2014 με τη Ρεάλ Μαδρίτης), Φρανκ Ράικαρντ (παίκτης: 1989, 1990 με τη Μίλαν, προπονητής: 2006 με την Μπαρτσελόνα), Πεπ Γκουαρντιόλα (παίκτης: 1992, προπονητής: 2009, 2011, όλες με την Μπαρτσελόνα), Ζινεντίν Ζιντάν (παίκτης: 2002, προπονητής: 2016, 2017, 2018, όλες με τη Ρεάλ Μαδρίτης).
– Πέντε προπονητές έχουν στεφθεί πρωταθλητές Ευρώπης με δύο διαφορετικές ομάδες. Πρώτος ήταν ο Ερνστ Χάπελ (1970, Φέγενορντ, 1983, Αμβούργο) και ακολούθησαν οι Ότμαρ Χίτσφελντ (1997, Ντόρτμουντ, 2001, Μπάγερν Μονάχου), Ζοζέ Μουρίνιο (2004, Πόρτο, 2010, Ίντερ), Γιουπ Χάινκες (1998, Ρεάλ Μαδρίτης, 2013, Μπάγερν Μονάχου) και Κάρλο Αντσελότι (2003, 2007, Μίλαν, 2014, Ρεάλ Μαδρίτης).
– Οι ομάδες που έχουν κατακτήσει και τα 3 ευρωπαϊκά τρόπαια, είναι η Μπάγερν Μονάχου, η Γιουβέντους, ο Άγιαξ, η Τσέλσι και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Υπάρχουν επίσης 10 ποδοσφαιριστές που κατάφεραν το ίδιο: οι Γκαετάνο Σιρέα, Αντόνιο Καμπρίνι, Μάρκο Ταρντέλι, Άρνολντ Μιούρεν, Σέρτζιο Μπρίο, Στέφανο Τακόνι, Σόνι Σιλόι, Ντάνι Μπλιντ, Τζιανλούκα Βιάλι, Βίτορ Μπαΐα.
– Μάλιστα, πλην των Ταρντέλι, Μπρίο και Μπαΐα, οι υπόλοιποι κατέκτησαν επιπλέον το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ αλλά και το Διηπειρωτικό Κύπελλο.
– Οι προπονητές που κατάφεραν το ίδιο είναι ο Ούντο Λάτεκ (Πρωταθλητριών με τη Μπάγερν το 1974, ΟΥΕΦΑ με τη Γκλάντμπαχ το 1979, Κυπελλούχων με τη Μπαρτσελόνα το 1982) και ο Τζιοβάνι Τραπατόνι (Πρωταθλητριών το 1985 με τη Γιουβέντους, Κυπελλούχων το 1984 με τη Γιουβέντους, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1977, 1993 με τη Γιουβέντους, 1991 με την Ίντερ). Μάλιστα ο Τραπατόνι κατέκτησε και Σούπερ Καπ και Διηπειρωτικό Κύπελλο. Σε αυτή την κατηγορία μπορεί να προστεθεί και ο Ζοσέ Μουρίνιο, ωστόσο το Κύπελλο Κυπελλούχων που κατέκτησε (με τη Μπαρτσελόνα το 1997), το έκανε ως βοηθός προπονητή.
-Υπάρχουν τέσσερις περιπτώσεις πατέρα και γιου που κατέκτησαν το τρόπαιο. Μανουέλ Σαντσίς Μαρτίνες (1966) και Μανουέλ Σαντσίς Οντιγιουέλο (1998, 2000) με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Τσέζαρε Μαλντίνι (1963) και Πάολο Μαλντίνι (1989, 1990, 1994, 2003, 2007) με τη Μίλαν. Κάρλες Μπουσκέτς (1992) και Σέρχιο Μπουσκέτς (2009, 2011, 2015) με τη Μπαρτσελόνα. Ζινεντίν Ζιντάν (2002) και οι δύο του γιοι Ένζο Ζιντάν (2017) και Λούκα Ζιντάν (2018) με τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Οι τελικοί
| Χρονιά | Πόλη | Αγώνας |
| Κύπελλο Πρωταθλητριών | ||
| 1956 | Παρίσι | Ρεάλ Μαδρίτης-Σταντ ντε Ρεμς 4-3 |
| 1957 | Μαδρίτη | Ρεάλ Μαδρίτης-Φιορεντίνα 2-0 |
| 1958 | Βρυξέλλες | Ρεάλ Μαδρίτης-Μίλαν 3-2 |
| 1959 | Στουτγκάρδη | Ρεάλ Μαδρίτης-Σταντ ντε Ρεμς 2-0 |
| 1960 | Γλασκώβη | Ρεάλ Μαδρίτης-Άιντραχτ Φρανκφούρτης 7-3 |
| 1961 | Βέρνη | Μπενφίκα-Μπαρτσελόνα 3-2 |
| 1962 | Άμστερνταμ | Μπενφίκα-Ρεάλ Μαδρίτης 5-3 |
| 1963 | Λονδίνο | Μίλαν-Μπενφίκα 2-1 |
| 1964 | Βιέννη | Ίντερ-Ρεάλ Μαδρίτης 3-1 |
| 1965 | Μιλάνο | Ίντερ-Μπενφίκα 1-0 |
| 1966 | Βρυξέλλες | Ρεάλ Μαδρίτης-Παρτιζάν Βελιγραδίου 2-1 |
| 1967 | Λισσαβώνα | Σέλτικ-Ίντερ 2-1 |
| 1968 | Λονδίνο | Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπενφίκα 4-1 |
| 1969 | Μαδρίτη | Μίλαν-Άγιαξ 4-1 |
| 1970 | Μιλάνο | Φέγενορντ-Σέλτικ 2-1 |
| 1971 | Λονδίνο | Άγιαξ-Παναθηναϊκός 2-0 |
| 1972 | Ρότερνταμ | Άγιαξ-Ίντερ 2-0 |
| 1973 | Βελιγράδι | Άγιαξ-Γιουβέντους 1-0 |
| 1974 | Βρυξέλλες | Μπάγερν Μονάχου-Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 & 4-0 |
| 1975 | Παρίσι | Μπάγερν Μονάχου-Λιντς 2-0 |
| 1976 | Γλασκώβη | Μπάγερν Μονάχου-Σέντ Ετιέν 1-0 |
| 1977 | Ρώμη | Λίβερπουλ-Γλάντμπαχ 3-1 |
| 1978 | Λονδίνο | Λίβερπουλ-Μπριζ 1-0 |
| 1979 | Μόναχο | Νότιγχαμ Φόρεστ-Μάλμε 1-0 |
| 1980 | Μαδρίτη | Νότιγχαμ Φόρεστ-Αμβούργο 1-0 |
| 1981 | Παρίσι | Λίβερπουλ-Ρεάλ Μαδρίτης 1-0 |
| 1982 | Ρότερνταμ | Άστον Βίλα-Μπάγερν Μονάχου 1-0 |
| 1983 | Αθήνα | Αμβούργο-Γιουβέντους 1-0 |
| 1984 | Ρώμη | Λίβερπουλ-Ρόμα 1-1 (4-2 πεν) |
| 1985 | Βρυξέλλες | Γιουβέντους-Λίβερπουλ 1-0 |
| 1986 | Σεβίλλη | Στεάουα Βουκουρεστίου-Μπαρτσελόνα 0-0 (2-0 πεν) |
| 1987 | Βιέννη | Πόρτο-Μπάγερν Μονάχου 2-1 |
| 1988 | Στουτγκάρδη | Αϊντχόφεν-Μπενφίκα 0-0 (6-5 πεν) |
| 1989 | Βαρκελώνη | Μίλαν-Στεάουα Βουκουρεστίου 4-0 |
| 1990 | Βιέννη | Μίλαν-Μπενφίκα 1-0 |
| 1991 | Μπάρι | Ερυθρός Αστέρας-Μαρσέιγ 0-0 (5-3 πεν) |
| 1992 | Λονδίνο | Μπαρτσελόνα-Σαμπντόρια 0-0 (1-0 παρ) |
| Τσάμπιονς Λιγκ | ||
| 1993 | Μόναχο | Μαρσέιγ-Μίλαν 1-0 |
| 1994 | Αθήνα | Μίλαν-Μπαρτσελόνα 4-0 |
| 1995 | Βιέννη | Άγιαξ-Μίλαν 1-0 |
| 1996 | Ρώμη | Γιουβέντους-Άγιαξ 1-1 (4-2 πεν) |
| 1997 | Μόναχο | Ντόρτμουντ-Γιουβέντους 3-1 |
| 1998 | Άμστερνταμ | Ρεάλ Μαδρίτης-Γιουβέντους 1-0 |
| 1999 | Βαρκελώνη | Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπάγερν Μονάχου 2-1 |
| 2000 | Παρίσι | Ρεάλ Μαδρίτης-Βαλένθια 3-0 |
| 2001 | Μιλάνο | Μπάγερν Μονάχου-Βαλένθια 1-1 (5-4 πεν) |
| 2002 | Γλασκώβη | Ρεάλ Μαδρίτης-Λεβερκούζεν 2-1 |
| 2003 | Μάντσεστερ | Μίλαν-Γιουβέντους 0-0 (3-2 πεν) |
| 2004 | Γκελζενκίρχεν | Πόρτο-Μονακό 3-0 |
| 2005 | Κωνσταντινούπολη | Λίβερπουλ-Μίλαν 3-3 (3-2 πεν) |
| 2006 | Παρίσι | Μπαρτσελόνα-Άρσεναλ 2-1 |
| 2007 | Αθήνα | Μίλαν-Λίβερπουλ 2-1 |
| 2008 | Μόσχα | Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Τσέλσι 1-1 (6-5 πεν) |
| 2009 | Ρώμη | Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2-0 |
| 2010 | Μαδρίτη | Ίντερ-Μπάγερν Μονάχου 2-0 |
| 2011 | Λονδίνο | Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 3-1 |
| 2012 | Μόναχο | Τσέλσι-Μπάγερν Μονάχου 1-1 (4-3 πεν) |
| 2013 | Λονδίνο | Μπάγερν Μονάχου-Ντόρτμουντ 2-1 |
| 2014 | Λισσαβώνα | Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 (4-1 παρ) |
| 2015 | Βερολίνο | Μπαρτσελόνα-Γιουβέντους 3-1 |
| 2016 | Μιλάνο | Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 (5-3 πέν) |
| 2017 | Κάρντιφ | Ρεάλ Μαδρίτης-Γιουβέντους 4-1 |
| 2018 | Κίεβο | Ρεάλ Μαδρίτης-Λίβερπουλ 3-1 |
| 2019 | Μαδρίτη | Λίβερπουλ-Τότεναμ 2-0 |
| 2020 | Λισαβόνα | Μπάγερν Μονάχου-Παρί Σεν Ζερμέν 1-0 |
| 2021 | Πόρτο | Τσέλσι-Μάντσεστερ Σίτι 1-0 |
| 2022 | Παρίσι | Λίβερπουλ-Ρεάλ Μαδρίτης |
| Ομάδα | Κυπ. | Φιν. | Χρονιές Κατάκτησης | Χρονιές Φιναλίστ |
| Ρεάλ Μαδρίτης | 13 | 3 | 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966, 1998, 2000, 2002, 2014, 2016, 2017, 2018 | 1962, 1964, 1981 |
| Μίλαν | 7 | 4 | 1963, 1969, 1989, 1990, 1994, 2003, 2007 | 1958, 1993, 1995, 2005 |
| Λίβερπουλ | 6 | 3 | 1977, 1978, 1981, 1984, 2005, 2019 | 1985, 2007, 2018 |
| Μπάγερν Μονάχου | 6 | 5 | 1974, 1975, 1976, 2001, 2013, 2020 | 1982, 1987, 1999, 2010, 2012 |
| Μπαρτσελόνα | 5 | 3 | 1992, 2006, 2009, 2011, 2015 | 1961, 1986, 1994 |
| Άγιαξ | 4 | 2 | 1971, 1972, 1973, 1995 | 1969, 1996 |
| Ίντερ | 3 | 2 | 1964, 1965, 2010 | 1967, 1972 |
| Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ | 3 | 2 | 1968, 1999, 2008 | 2009, 2011 |
| Μπενφίκα | 2 | 5 | 1961, 1962 | 1963, 1965, 1968, 1988, 1990 |
| Γιουβέντους | 2 | 7 | 1985, 1996 | 1973, 1983, 1997, 1998, 2003, 2015, 2017 |
| Τσέλσι | 2 | 1 | 2012, 2021 | 2008 |
| Νότιγχαμ Φόρεστ | 2 | – | 1979, 1980 | |
| Πόρτο | 2 | – | 1987, 2004 | |
| Σέλτικ | 1 | 1 | 1967 | 1970 |
| Αμβούργο | 1 | 1 | 1983 | 1980 |
| Στεάουα Βουκουρεστίου | 1 | 1 | 1986 | 1989 |
| Μαρσέιγ | 1 | 1 | 1993 | 1991 |
| Μπορούσια Ντόρτμουντ | 1 | 1 | 1997 | 2013 |
| Φέγενορντ | 1 | – | 1970 | |
| Άστον Βίλα | 1 | – | 1982 | |
| Αϊντχόφεν | 1 | – | 1988 | |
| Ερυθρός Αστέρας | 1 | – | 1991 | |
| Ατλέτικο Μαδρίτης | – | 3 | 1974, 2014, 2016 | |
| Ρεμς | – | 2 | 1956, 1959 | |
| Βαλένθια | – | 2 | 2000, 2001 | |
| Άιντραχτ Φρανκφούρτης | – | 1 | 1960 | |
| Παρτιζάν Βελιγραδίου | – | 1 | 1966 | |
| Παναθηναϊκός | – | 1 | 1971 | |
| Φιορεντίνα | – | 1 | 1957 | |
| Λίντς | – | 1 | 1975 | |
| Σεντ Ετιέν | – | 1 | 1976 | |
| Γκλάντμπαχ | – | 1 | 1977 | |
| Κλάμπ Μπρίζ | – | 1 | 1978 | |
| Μάλμε | – | 1 | 1979 | |
| Ρόμα | – | 1 | 1984 | |
| Σαμπντόρια | – | 1 | 1992 | |
| Λεβερκούζεν | – | 1 | 2002 | |
| Μονακό | – | 1 | 2004 | |
| Άρσεναλ | – | 1 | 2006 | |
| Τότεναμ | – | 1 | 2019 | |
| Παρί Σεν Ζερμέν | – | 1 | 2020 | |
| Μάντσεστερ Σίτι | – | 1 | 2021 |
Τα γήπεδα των τελικών
Οι 67 (μαζί με τον φετινό) τελικοί, έχουν φιλοξενηθεί σε 31 γήπεδα από 23 πόλεις και 16 χώρες.
Τη μερίδα του λέοντος έχει, από χώρες η Ιταλία με 9 τελικούς, ενώ πόλεις το Λονδίνο με 7. Μάλιστα όλοι διεξήχθησαν στο Γουέμπλεϊ, που είναι το γήπεδο με τους περισσότερους τελικούς. Το Μόναχο, το Παρίσι, το Άμστερνταμ, η Λισαβόνα και η Μαδρίτη έχουν φιλοξενήσει τελικούς σε 2 διαφορετικά γήπεδά τους. Ενώ η Γερμανία έχει φιλοξενήσει τελικούς σε 4 διαφορετικές πόλεις της (Μόναχο, Στουτγκάρδη, Γκελζενκίρχεν και Βερολίνο).
| Χώρα | Πόλη | Γήπεδο |
| Ιταλία (9) | Μιλάνο (4) | Σαν Σίρο: 1965, 1970, 2001, 2016 |
| Ρώμη (4) | Ολίμπικο: 1977, 1984, 1996, 2009 | |
| Μπάρι (1) | Σαν Νικολά: 1991 | |
| Αγγλία (8) | Λονδίνο (7) | Γουέμπλεϊ: 1963, 1968, 1971, 1978, 1992, 2011, 2013 |
| Μάντσεστερ (1) | Όλντ Τράφορντ: 2003 | |
| Ισπανία (8) | Μαδρίτη (5) | Σαντιάγο Μπερναμπέου: 1957, 1969, 1980, 2010. Γουάντα Μετροπολιτάνο: 2019 |
| Βαρκελώνη (2) | Καμπ Νου: 1989, 1999 | |
| Σεβίλλη (1) | Σάντσες Πιθχουάν: 1986 | |
| Γερμανία (8) | Μόναχο (4) | Ολυμπιακό Στάδιο: 1993, 1997. Αλιάνζ Αρένα: 2012 |
| Στουτγκάρδη (2) | Νέκαρσταντιον: 1959, 1988 | |
| Γκελζενκίρχεν (1) | Αρένα Αουφ Σάλκε (Φέλτινς): 2004 | |
| Βερολίνο (1) | Ολυμπιακό Στάδιο: 2015 | |
| Γαλλία (6) | Παρίσι (6) | Παρκ ντε Πρενς: 1956, 1975, 1981. Σταντ ντε Φρανς: 2000, 2006, 2022 |
| Αυστρία (4) | Βιέννη (4) | Ερνστ Χάπελ (Πράτερ): 1964, 1987, 1990, 1995 |
| Βέλγιο (4) | Βρυξέλλες (4) | Χέιζελ: 1958, 1966, 1974, 1985 |
| Ολλανδία (4) | Άμστερνταμ (2) | Ολυμπιακό Στάδιο: 1962. Άμστερνταμ Αρένα: 1998 |
| Ρότερνταμ (2) | Ντε Κάιπ: 1972, 1982 | |
| Σκωτία (3) | Γλασκώβη (3) | Χάμπντεν Παρκ: 1960, 1976, 2002 |
| Ελλάδα (3) | Αθήνα (3) | Ολυμπιακό Στάδιο: 1983, 1994, 2007 |
| Πορτογαλία (3) | Λισαβόνα (3) | Νασιονάλ: 1967. Ντα Λουζ: 2014, 2020 |
| Τουρκία (2) | Κωνσταντινούπολη (2) | Κεμάλ Ατατούρκ: 2005, 2021 |
| Ελβετία (1) | Βέρνη (1) | Βάνκντορφ: 1961 |
| Σερβία (1) | Βελιγράδι (1) | Στάδιο Ερυθρού Αστέρα: 1973 |
| Ρωσία (1) | Μόσχα (1) | Λουζνίκι: 2008 |
| Ουαλία (1) | Κάρντιφ (1) | Μιλένιουμ: 2017 |
| Ουκρανία (1) | Κίεβο (1) | Ολιμπίνσκι: 2018 |