Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για να συνεχίσουν την κληρονομιά.
Με αφορμή την απόσυρση του γιου του Τόττι, Κριστιαν από την ενεργό δράση του το Kingsport.gr έψαξε μερικές περιπτώσεις και σας τις παραθέτει.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις παιδιών μεγάλων ποδοσφαιριστών που δοκίμασαν να βαδίσουν στον ίδιο δρόμο με τους πατέρες τους. Μεγάλωσαν μέσα στα αποδυτήρια, στις ακαδημίες, δίπλα σε κάμερες, σε συγκρίσεις, σε απαιτήσεις. Κι όμως, κάποια στιγμή, αποφάσισαν να σταματήσουν. Όχι επειδή δεν μπορούσαν απαραίτητα, αλλά επειδή –ίσως– δεν ήθελαν πια.
Πρώτος στην λίστα είναι ο γιός του Πελέ, Έντσον Τσόλμπι Νασιμέντο ή Εντίνιο αποσύρθηκε από την ενεργό δράση όταν ήταν 27 ετών. Ο γιός δεν ήταν επιθετικός αλλά τερματοφύλακας αλλά η τεράστια πίεση του ονόματος του τον έκανε να κρεμάσει τα γάντια του.
Ο Ένζο Ζιντάν γιος του Ζινετντίν Ζιντάν αποσύρθηκε στα 29 ο Ένζο αγωνίζονταν ως μεσοεπιθετικός αλλά το όνομα του ήταν βαρύ και κάθε λάθος τον σύγκριναν με τον πατέρα του.
O Ρομέο Μπέκαμ γιός του Ντέιβιντ Μπέκαμ κρέμασε τα παπούτσια του στα 22. Η θέση του ήταν στην επίθεση χωρίς όμως να παίζει με άνεση καθως υπήρχε πάντα η κρίση λόγω του ονοματός του.
Ο Κρίστιαν Τόττι γιος του Φραντσέσκο Τόττι σταμάτησε την μπάλα στα 19. Είχε την ίδια θέση με τον πατέρα του κάτι που βάραιναν τα πόδια του.
Και οι τέσσερεις κουβαλούσαν ένα βαρύ επώνυμο, το οποίο τους άνοιξε πόρτες αλλά δεν τους χάρισε καριέρες. Το όνομα τους τούς έδωσε την ευκαιρία να προσπαθήσουν, όχι να πετύχουν χωρίς κόπο.
Σε έναν κόσμο που διψά για διαδοχή, το να αποχωρείς νωρίς θεωρείται ήττα. Κι όμως, δεν είναι. Είναι απόφαση. Είναι συνείδηση. Είναι απελευθέρωση. Γιατί τελικά, το όνειρο του γονιού δεν είναι υποχρεωτικά και όνειρο του παιδιού.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι μηχανισμός συνέχειας. Δεν μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά όπως ένα οικογενειακό κατάστημα ,άσχετα εάν υπάρχουν περιπτώσεις όπως των Λάμπαρντ και Μαλντίνι κτλ.
Είναι πάθος, επιλογή και πολλές φορές, προσωπικός στόχος. Οι γιοι των θρύλων δεν χρωστούν τίποτα σε κανέναν. Ούτε να φτάσουν ψηλά, ούτε να αποδείξουν ότι “το έχουν”. Αυτό που οφείλουν στον εαυτό τους είναι να ζήσουν όπως εκείνοι επιλέγουν.
Κι αν αυτή η επιλογή είναι η αποχώρηση, τότε δεν μιλάμε για αποτυχία. Μιλάμε για ωριμότητα.